Η αλματώδης ανάπτυξη της γενετικής τα τελευταία χρόνια και οι εφαρμογές της στη διαχείριση του ανθρώπινου γεννητικού υλικού καθιστούν εξαιρετικά χρήσιμη τη μελέτη του Τάκη Βιδάλη. Πρόκειται για μια αρκετά «δύσκολη περιοχή» όπου το δίκαιο καλείται να ανταποκριθεί στην αποστολή του.
Ενα δύσκολο εγχείρημα που καλείται να φέρει εις πέρας η μελέτη του Τ. Βιδάλη. Οπως σημειώνει εύστοχα και ο Θ. Παπαχρίστου, το εγχείρημα είναι τολμηρό, αφού συνεπάγεται υπέρβαση τόσο του υπάρχοντος νομικού ορίζοντα όσο και ηθικολογικών κατασκευών, που στο πλαίσιο κάποιου απλοϊκού μανιχαϊσμού εγκλωβίζουν τον διάλογο ανάμεσα στο «καλό» και στο «κακό», ανάμεσα στο «ηθικό» και στο «ανήθικο». Στο ερώτημα αν μπορεί να δικαιολογηθεί η χρήση του ανθρώπινου γενετικού υλικού προβάλλει έντονα η νομική διάσταση του εγχειρήματος. Μάλιστα, όπως σημειώνει και ο συγγραφέας, «από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 σε αρκετές χώρες είχε διαπιστωθεί η ανάγκη για τη θέσπιση ειδικής νομοθεσίας στον τομέα της χρήσης του ανθρώπινου γενετικού υλικού, με σκοπό ιδίως τη ρύθμιση της τεχνικής αναπαραγωγής».
Στο εισαγωγικό κεφάλαιο ο συγγραφέας περιγράφει αναλυτικά τον ρόλο του δικαίου και του συνταγματικού δικαίου. Στη συνέχεια εξετάζει διεξοδικά τη νομική φύση του γενετικού υλικού με βάση το Σύνταγμα, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τη Βιοϊατρική.
Στο δεύτερο κεφάλαιο ο Τ. Βιδάλης πραγματεύεται έννοιες όπως είναι η ελευθερία αναπαραγωγής ως προέκταση της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, η προστασία της υγείας και η ελευθερία της επιστημονικής έρευνας. Με νηφαλιότητα και εύληπτο λόγο ο συγγραφέας αυτής της μελέτης καταφέρνει να «αποσαφηνίσει με επιτυχία τη σχέση ανάμεσα στον σεβασμό στην ανθρώπινη αξία, που συνιστά κανονιστική αρχή, και στη βιολογική ιδιοσυστασία του ανθρώπου, που αποτελεί εμπειρική έννοια». Η μελέτη του Τ. Βιδάλη εντάσσεται στη σειρά «Το Συνταγματικό Δίκαιο στην Ευρώπη» που διευθύνει ο καθηγητής Γιώργος Παπαδημητρίου.
