Στον Πειραιά έχουμε χιούμορ και στυλ. Πρωτίστως στυλ. Κι αν δεν με πιστεύετε, κατεβείτε μια βόλτα στο κέντρο του. Θα δείτε τι εννοώ. Πλαστικοί πράσινοι κισσοί έχουν καλύψει την περίφραξη του εργοτάξιου για το μετρό. Πιθανολογώ για να μην χαλάει η θέα της λαμαρίνας το κλίμα των εορτών. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία αλλά θα περίμενα από αυτόν που το σκαρφίστηκε, να κρύψει με τον ίδιο τρόπο και τους ξεχειλισμένους κάδους απορριμάτων μπροστά από την περίφραξη. Εκτός εάν θεωρεί πως τα σκουπίδια που απλώνονται στα πεζοδρόμια είναι ο γάντζος που συγκρατεί τον πολίτη μακριά από την ψευδαίσθηση της εορταστικής ευφορίας. Όμως η ζωή ξέρει και αυτορυθμίζεται. Σε επαναφέρει μόνη της στην πραγματικότητα. Και αν ακόμα λοιπόν ο ψεύτικος κισσός είχε απλωθεί πάνω στους κάδους, αυτό που εκτυλισσόταν το Σάββατο ακριβώς απέναντι, είναι το reality slap που σου προκαλεί αμηχανία κι έκπληξη.
Η έκπληξη ήρθε όταν συνειδητοποίησα πως οι λαμαρίνες μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Για κάποιον που μένει στον Πειραιά, αυτό είναι μεγάλο σοκ. Ένα σύμβολο καταρρέει. Γιατί το στρίμωγμα για να διασχίσεις το τετράγωνο του Θεάτρου είχε γίνει παράδοση. Και τώρα όλα αυτά τελείωσαν. Το μάτι πρέπει να συνηθίσει στην απουσία της περίφραξης και οι ώμοι να επανέλθουν στην ευθεία.
Η αμηχανία γεννήθηκε όταν διαπίστωσα πως ο προαύλιος χώρος του Δημοτικού Θεάτρου είχε καταληφθεί από μέλη της Χρυσής Αυγής που διένημαν τρόφιμα δωρεάν. Φυσικά «μόνο για Έλληνες». Βέβαια, η αμηχανία δεν προκλήθηκε από την πάγια τακτική του κόμματος για ρατσιστική φιλανθρωπία. Αλλά από αυτό που άκουσα από μια κυρία, η οποία μόλις είχε φύγει από τον χώρο διανομής κρατώντας μια σακούλα. Με προσπέρασε και μονολογούσε. «Καλά τους τα λέει η Χρυσή Αυγή. Οι προδότες μας κατέστρεψαν. Και αυτοί εδώ είναι οι μόνοι που μας νοιάζονται». Κάποιοι κούνησαν το κεφάλι συναινετικά. Εγώ έμεινα να αναρωτιέμαι αν μπορείς να κατακρίνεις όσους παίρνουν τα τρόφιμα που προσφέρει η Χρυσή Αυγή. Αν το ένστικτο της επιβίωσης μπορεί να σταματά μπροστά στα πανό που γράφουν για «ξεβρώμισμα του τόπου» και να τους γυρίζει την πλάτη. Σε έναν ιδανικό κόσμο, δεν θα υπήρχαν τέτοια διλήμματα. Ή πιο σωστά, σε έναν ιδανικό κόσμο, το κράτος θα είχε φροντίσει να μην υπάρχουν οι συνθήκες που δημιουργούν τέτοια διλήμματα.
Στον κόσμο όπως που ζούμε, όλα αυτά αντιμετωπίζονται εκ των υστέρων με χιούμορ. Και συγκεκριμένα το χιούμορ του δημάρχου Πειραιά, κ. Μιχαλολιάκου, ο οποίος με ανακοίνωσή του κουνάει το δάχτυλο στην Χρυσή Αυγή επειδή παρανόμησε και την μηνύει γιατί δεν ζήτησε σχετική άδεια. Αστειότητες και προσχήματα. Αν ο κ. Β. Μιχαλολιάκος ενοχλήθηκε πραγματικά, θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το δάχτυλο και να κάνει καταγγελία για να παρέμβει η αστυνομία. Εξάλλου και αυτή παρακολουθούσε από απέναντι όπου βρίσκεται το κτίριο της Κεντρικής Ασφάλειας Πειραιώς.
Τι έγινε τελικά; Τίποτα. Όταν τελείωσε η διανομή και άδειασε ο χώρος, ένας αστυνομικός της ομάδας Ζ, στήθηκε μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο χαζεύοντας την κίνηση. Κι εγώ τον χάζευα από το απέναντι πεζοδρόμιο και σκέφτηκα πόσο θα του ταίριαζε ο πλαστικός πράσινος κισσός. Γιατί κατόπιν εορτής, τα πάντα έχουν διακοσμητικό ρόλο.
