Κάποιος είχε πει ότι αν πεις στον Έλληνα ότι πίσω από τη μία πόρτα υπάρχει ο Παράδεισος και πίσω από την άλλη πόρτα γίνεται πολύ κουβέντα για τον Παράδεισο και μπορεί να μπει σε όποια θέλει, αυτός θα διαλέξει τη δεύτερη χωρίς πολύ σκέψη.

Νομίζω οι τελευταίοι μήνες είναι χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αυτής ακριβώς της πλευράς της ράτσας μας. Και προτού χρωματιστώ είτε υπέρ είτε εναντίον της θεωρίας που λέγεται ρατσισμός να πω ότι γράφω ακριβώς για κάτι ανώτερο από αυτό. Για το πόσο δεν έχει σημασία η φυλή δηλαδή.

Παράγεται και καταναλώνεται απεριόριστη φαιά ουσία, ηλεκτρονικό – κυρίως – μελάνι, πλέον και εικόνες και βίντεο, με θέμα την ανίχνευση και τη στηλίτευση του ρατσισμού (αθροίστε πρόχειρα views) στις διάφορες εκφάνσεις του εκεί έξω. Αναλύεται το κάθε σημαντικό ή ασήμαντο συμβάν και εκφέρονται απόψεις, ξανά και ξανά. Δεν αναφέρομαι στα Μέσα – που ίσως έχουν κ ένα ρόλο να το κάνουν, αναφέρομαι στον απλό άνθρωπο – που τα τελευταία χρόνια είναι κ αυτός μέσο που, ενίοτε, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα «παραδοσιακά».

Μας αρέσει να το συζητάμε, να το αναλύουμε – δεν μπορούμε αλλιώς. Ξέρουμε τι ισχύει αλλά δε θέλουμε να μείνουμε εκεί (ή έστω στο να εκφράσουμε τη δυσαρέσκεια μας μια-δυο φορές) – δε μας ενδιαφέρει η πρώτη πόρτα.

Μας σαγηνεύει η δεύτερη πόρτα – θέλουμε με κάθε αφορμή που προκύπτει (κι άλλο που δε θέλουν Χρυσές Αυγές κλπ) να τα ξανασκαλίζουμε, να τα συζητάμε, μέχρι την επόμενη αφορμή όπου ο κύκλος ξεκινάει εκ νέου.

Επειδή είπα όμως ότι όλο αυτό είναι υπεράνω του ρατσισμού – τα ίδια ισχύουν για την κρίση, τα μέτρα, την οικονομία κ.λπ. Με κάθε νέα εξαγγελία, κατευθείαν κείμενα, posts, σχόλια, απαντήσεις, Facebook posts, Twitter, χαμός. Εκεί, κουβέντα. Τις περισσότερες φορές μάλιστα δε μπορούμε να κάνουμε κάτι για τα εν λόγω μέτρα ή εξελίξεις – είναι στα χέρια της κυβέρνησης, της τρόικας, μιας άλλης χώρας. Ό,τι ήταν να κάνουμε – για τα μέτρα καθαυτά, το κάναμε ψηφίζοντας, το ξέρουμε. Αλλά μας αρέσει να τα συζητάμε.

Τα ίδια με την πολιτική – αγαπημένο μας σπορ η κουβέντα για αυτά. Η Αριστερά λέει το ένα, ο Τσίπρας το άλλο, ο Σαμαράς κ.ο.κ. Κριτική στις αποστροφές του λόγου, εστίαση και αναπαραγωγή σε αργή κίνηση στην εκφορά κάθε κόμματος και τελείας. Η αντιπαράθεση λόγω των υποτιθέμενων αντιδιαμετρικών ιδεολογιών πεδίο δόξης λαμπρό για να παθιαστούμε και να σχολιάσουμε – ενίοτε φροντίζοντας την αυτοπροβολή της ευφυΐας μας.

Αν όλα αυτά όμως είναι η κουβέντα για τον Παράδεισο, η άλλη πόρτα, ο Παράδεισος πού βρίσκεται;

Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, τίποτα άλλο από τη δουλειά. Η εργατικότητα, η δημιουργικότητα, να βάζουμε τα χέρια μας ή και το μυαλό μας να κάνει κάτι. Μπορεί αυτό να αποφέρει χρήματα, μπορεί λίγα, μπορεί και καθόλου – από εμάς εξαρτάται. Μπορεί να είναι κάτι που γνωρίζουμε ήδη πώς να το κάνουμε (π.χ. το έχουμε σπουδάσει) ή μπορεί να είναι κάτι που θα το μάθουμε στην πορεία. Οι περισσότεροι από εμάς (ένας στους τέσσερις αν κάποιος πιστέψει τις στατιστικές) δεν έχουν δουλειά άλλωστε, άρα έχουν χρόνο. Με ό,τι κ να καταπιαστούμε θα είναι καλύτερο από το να το συζητάμε.

Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που δουλεύουν ήσυχα, μακριά από οποιοδήποτε μέσο μαζικής επικοινωνίας και δημιουργούν (δεν είναι ότι δεν έχουν άποψη ή ότι δεν ενδιαφέρονται – απλά δεν νιώθουν την ανάγκη να εμπλακούν σε κάθε συζήτηση). Ο Κωστής Μαμάσης έχει φτιάξει το megaventory, μια υπηρεσία διαχείρισης αποθήκης για μικρές επιχειρήσεις. Η Δέσποινα Σαχινίδου (aka Μαμά Δέσποινα) φτιάχνει κ πουλάει κοσμήματα, σανδάλια κ διακοσμητικα στο etsy. H Εμμανουέλα Ηλιάκη σχεδιάζει κ πουλάει μαγιό. Τα παιδιά στο ftiaxto.gr ασχολούνται με χειροτεχνίες και υλικά. To Κουλούρι κάνει χιούμορ, έστω. H λίστα είναι ατέλειωτη.

Κι αν η εν λόγω ενασχόληση ενίοτε φαίνεται τετριμμένη, ανόητη ή ανούσια εδώ «κολλούν» άριστα το ότι η εξυπνάδα είναι 1% έμπνευση και 99% σκληρή δουλειά και το ότι η έμπνευση υπάρχει αλλά πρέπει να σε βρει να δουλεύεις – όχι να το συζητάς.

Αυτά. Πίσω στη δουλειά τώρα.