Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ενώνουν τους λαούς. Μπροστά στη φλόγα είμαστε όλοι ίσοι. Περίπου. Ισχύει εάν εξαιρέσετε τις τελετές έναρξης και λήξης. Εκεί ως Έλληνες είμαστε ένα τσικ ανώτεροι από τους υπόλοιπους. Το γνωρίζαμε πάντα αλλά μετά την Αθήνα 2004, έχουμε και αποδεικτικά στοιχεία. Φυσικά και στο Λονδίνο επιβεβαιωθήκαμε για ακόμη μία φορά. Οι βάρβαροι άφησαν για λίγο την βελανιδιά και αντέγραψαν την όμορφη ελληνική ύπαιθρο. Προσπάθησαν να ανταγωνιστούν τον άνδρα με το ριχτό λευκό σεντόνι βάζοντας μια κυρία να πετάει με ομπρέλα. Αλλά δεν ξεγέλασαν κανέναν. Τα πυροτεχνήματα αν μπορούσες να τα δεις από το διάστημα, σίγουρα φανέρωναν Γραμμική Β. Τα πάντα ξεκινούν και καταλήγουν σε εμάς. Στο ενδιάμεσο, οι Ολυμπιακοί Αγώνες μας ενώνουν όλους. Και όχι μόνο. Μπορούν και συνδέουν φαινομενικά άσχετα πράγματα μεταξύ τους.
Κουίζ: Τι συνδέει το τουίτ της Παπαχρήστου, τις δηλώσεις της Λαγκάρντ, τον Steve Redgrave και εμένα; Ο Hamadou Djibo Issaka. Ο Djibo είναι από τον Νίγηρα. Πριν από λίγες μέρες έκλεισε τα 35. Στην πατρίδα του θεωρείται μεσήλικας και σίγουρα δεν γνωρίζει πολλούς με τα διπλά του χρόνια. Εάν τον ρωτούσατε πριν τρεις μήνες τι είναι το κουπί, θα βλέπατε στα μάτια του την Τενερέ. Η Τενερέ είναι η αμμώδης έκταση στο νιγηρικό τμήμα της Σαχάρας που στη γλώσσα των Τουαρέγκ σημαίνει «το απόλυτο τίποτα». Μέχρι τον Μάιο, το πιο κοντινό σε υδάτινο στοιχείο που είχε πλησιάσει ο Djibo ήταν η πισίνα στην οποία προπονείτο ως αθλητής της κολύμβησης. Όλα άλλαξαν όταν η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή μέσα από το πρόγραμμα bonus συμμετοχών (wild card system) έδωσε στον Νίγηρα την ευκαιρία να στείλει στους Ολυμπιακούς Αγώνες μέχρι και πέντε αθλητές που δεν είχαν πιάσει τα προκριματικά όρια. Κάπως έτσι, ο Djibo άφησε το σκουφάκι και ταξίδεψε σε Αίγυπτο, Τυνησία και Βέλγιο για να προετοιμαστεί. Στην ουσία, για να μάθει να κωπηλατεί.
Το όνομά του θα είχε σβήσει αφυδατωμένο κάπου στη Σαχάρα εάν δεν είχε συμμετάσχει στους επαναληπτικούς αγώνες του μονού σκιφ ανδρών την Κυριακή. Ο Djibo, που μέχρι την Παρασκευή δεν είχε δει πυροτεχνήματα, ξαφνικά είχε ανάψει όλα τα λαμπάκια στο κεφάλι μου. Τον έβλεπα να κάνει γκριμάτσες πόνου και κούρασης καθώς πάλευε να τερματίσει. Ναι, την αναγνώριζα αυτή την γκριμάτσα. Είναι η έκφραση που από πίσω κρύβει στερήσεις, εξετάσεις, διατροφές κι ό,τι συνεπάγεται ο πρωταθλητισμός. Ναι την ήξερα καλά. Κάποτε καρφιτσωνόταν στο πρόσωπό μου κάθε πρωί. Εγερτήριο στις 5, τρέξιμο στις 5.30 πάνω στο βουνό και ύστερα κωπηλατούσαμε χιλιόμετρα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη γαλήνη από το να κωπηλατείς εξουθενωμένος τα ξημερώματα και το μόνο που ακούγεται να είναι ο κοφτός ήχος του κουπιού που σχίζει κατακόρυφα τη θάλασσα. Και φυσικά το απόγευμα πάλι τα ίδια. Τρέξιμο, βάρη βάρκα. Και πάντα η φιγούρα του Sir Steve Redgrave να αντανακλά στα κουπιά μου.
Δεν ξέρω αν ο Djibo γνωρίζει ποιος είναι ο Redgrave, όμως ο πέντε φορές χρυσός Ολυμπιονίκης ασχολήθηκε με τον Νιγηριανό. Ο Sir, αν και Βρετανός, συμπεριφέρθηκε σαν Έλληνας. Γκρίνιαξε για τη χαριστική συμμετοχή του αθλητή λέγοντας πως το να βλέπεις κάποιον να τερματίζει ένα λεπτό μετά τον πρώτο δεν ενθαρρύνει ιδιαιτέρως την συμμετοχή στο αγώνισμα. Ομολογώ πως για λίγο επηρεάστηκα. Ήθελα να πιάσω τον Djibo από το λίκρα κορμάκι και να του ζητήσω τα ρέστα. Να ανοίξουμε τις παλάμες μας και να τις συγκρίνουμε. Ποιος έχει τους περισσότερους κάλους από το κουπί; Θα μπορούσα ακόμη να τον λοιδορήσω για την τεχνική του. Με τους ώμους να φτάνουν στα αφτιά του και τα κουπιά να βουλιάζουν ως τα μισά. Είναι όμως αυτή η γκριμάτσα στο πρόσωπό του που την αναγνωρίζω και δεν μου το επιτρέπει. Είναι αυτή που με έκανε να τον χειροκροτήσω μαζί με άλλους 20.000 θεατές για 1’39” μέχρι να τερματίσει. Όχι, δεν θα γκρινιάξω. Εξάλλου σύντομα θα έρθει η τελετή λήξης που θα νιώσουμε πάλι ανώτεροι. Ως τότε, είμαστε όλοι ίσοι. Μπράβο Djibo.
