Ήμουν 17 χρονών όταν διάβασα το «Ο Αγών Μου». Σε μία εργασία για το σχολείο, δεν θυμάμαι εάν ήταν στη β’ ή τη γ’ λυκείου, αντί να διαλέξω μία μεγάλη προσωπικότητα όπως τοΝαπολέοντα, τον Αλκιβιάδη ή το Νεύτωνα, αποφάσισα να γράψω για τον Αδόλφο Χίτλερ. Ο καθηγητής δεν έφερε αντίρρηση, κι έτσι βρέθηκα με το «Ο Αγών Μου» ανά χείρας οκλαδόν στο κρεβάτι.

Δεν υπήρξα ποτέ τέρας διανόησης, κι έτσι δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι, ενώ το πρώτο μέρος του βιβλίου, το σχεδόν αυτοβιογραφικό, μου κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, το δεύτερο μέρος, η ανάπτυξη των περί του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος, με κούρασε λίγο. Κάποια κομμάτια τα προσπέρασα ζαλισμένη.

Στα μάτια ενός 17χρονου κοριτσιού με τη δική μου, διεστραμμένη, περιέργεια, ο Χίτλερ φάνταζε ένα θηρίο απειλητικό, σκοτεινό κι ανεξήγητο. Ρουφούσα κάθε γραμμή με αρρωστημένο ενδιαφέρον, όπως σήμερα ίσως διάβαζα μία αυτοβιογραφία του Τζέφρι Ντάμερ, του διάσημου νεκρόφιλουκανιβάλουαπό το Μιλγουόκι. Μέχρι που έφτασα στους Εβραίους. Και στους Γάλλους. Και στους Σλάβους. Και στο φυλετικό μένος εναντίον τους. Στην εξόντωση της Σοβιετικής Ένωσης. Στη θεωρία του Lebensraum. Στον ανεξήγητο (τόσο σε μένα, όσο και στους ειδικούς, απ’ όσα διάβασα πολλά χρόνια αργότερα) αντισημιτισμό. Στη φυλετική υπεροχή. Στις επικίνδυνες διακρίσεις. Τρόμαξα.Έγραψα την εργασία με ένα συναίσθημα ενοχής, την παρουσίασα στην τάξη, πήρα άριστα κι αυτό ήταν.

Ο καιρός πέρασε, και για πολλά χρόνια βρέθηκα να μελετώ την Ιστορία, τη Μητέρα των Θεωρητικών Επιστημών, από τη σκοπιά της αρχαιότητας αυτή τη φορά: Έμαθα να ξεχωρίζω τις παγίδες και τα τερτίπια της, να παρασύρομαι με τις μεθόδους της, να θαυμάζω τους πρωτεργάτες της. Έμαθα να την προσεγγίζω, να την ερμηνεύω και να τη σέβομαι.

Τους τελευταίους μήνες παρακολουθώ ένα μεταπτυχιακό σεμινάριο Ευρωπαϊκής & Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, το οποίο εστιάζει στο Ολοκαύτωμα και τη διαχείριση του υλικού που το αφορά, αλλά και τις μνήμες, τα μνημεία και τη Δημόσια Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ελλάδα.

Δεν θέλω να φλυαρήσω παραπάνω: δεν χρειάζεται να έχεις φάει τα χρόνια σου σπουδάζοντας Ιστορία για να καταλάβεις ότι το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών είναι άρρωστο κι επικίνδυνο. Για να δεις ότι κλείνει τα μάτια, διαστρεβλώνει και γυρίζει την πλάτη σε μία μεγάλη, τεράστια σελίδα της ελληνικής και παγκόσμιας ιστορίας.

Η ατομική ευθύνη του ψηφοφόρου είναι τεράστια. Μεγάλη είναι, όμως, και η ευθύνη των ιστορικών. Διότι, ας μην κρυβόμαστε, η δημοσιογραφική ενημέρωση είναι ανεπαρκέστατη. Οι ιστορικοί είναι, εν τέλει, εκείνοι που θα μπορούσαν, και θα όφειλαν να εξηγήσουν το εξής απλό: πως οποιος δε θα δίσταζε ποτέ να ψηφίσει τονΤζέφρι Ντάμερ, τον διάσημο νεκρόφιλο κανίβαλο από το Μιλγουόκι, πιθανώς να ονειρεύεται ένα φίλο για δείπνο απόψε.

Υ.Γ.: Μέχρι τις επόμενες εκλογές, ευτυχώς κανείς προλαβαίνει να δει ολόκληρο αυτό το εξαιρετικόντοκιμαντέρτου National Geographic.