Σκόπευα να γράψω για τις τρεις καλύτερες προεκλογικές στιγμές. Κάτι σαν αναμνηστικό μετά από αυτό που ζήσαμε τις τελευταίες είκοσι μέρες. Αν μη τι άλλο, υπήρχαν πράγματα να σχολιάσεις. Το “τράτζικ” του Βενιζέλου με τα ηλιοτρόπια από πίσω του, το “software” στα χείλια του Σαμαρά κατά την συνάντηση του με νέους επιχειρηματίες, το “Χριστός Ανέστη” του Καμμένου κάτω από την Ακρόπολη. Ω ναι, υπήρχε υλικό. Αν και πλέον, η ρητορική των πολιτικών στραγγαλίζει στην κούνια κάθε προσπάθεια σχολιασμού -έστω και σε μορφή αστείου. Στην ίδια κούνια που γεννήθηκε η δημοκρατία εν μία νυκτί. Ή μάλλον, επέστρεψε -τουλάχιστον κατά τα λεγόμενα του Τσίπρα. Δεν ξέρω πού βρισκόταν τόσα χρόνια. Ξέρω όμως πως μπορεί να μην έχει αδιέξοδα αλλά έχει σίγουρα απωθημένα. Και θα τα ζήσουμε από σήμερα. Αν μέχρι να καταλήξουνε στην επιλογή του Παπαδήμου πριν λίγους μήνες μας τσάκισαν τα νεύρα, ο σχηματισμός της νέας κυβέρνησης πρόκειται να είναι μια ευγενική χορηγία της κλινικής Σινούρη.
Εκεί θα καταλήξει κ εκείνος που θα επιχειρήσει να εξηγήσει το σκεπτικό με το οποίο ψήφισε ο λαός. Έχει σημασία; Δεν ξέρω. Αλλά σίγουρα έχει πολύ ενδιαφέρον αν προσπαθήσεις να φτιάξεις ένα κολάζ με τα προγράμματα των κομμάτων που μπήκαν στη Βουλή. Τι θα έχουμε; Αν βασιστούμε στις δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών, τότε σήμερα καταργούμε το Μνημόνιο και παίρνουμε τις γερμανικές αποζημιώσεις. Κι όχι μόνο. Το σχέδιο της ΝΔ να ανακαταλάβουμε τις πόλεις γίνεται πλέον πραγματικότητα με την συνδρομή της Χρυσής Αυγής. Τι άλλο μένει; Τα τσοντοκάναλα να παίζουν τις τσόντες σε ώρες που να επιτρέπουν στον Μιχαλολιάκο να τις δει και να πάρουμε το Μουντιάλ. Ίσως και την Πόλη. Όχι, δεν είναι αστείο. Αλλά το παραθέτω ως ελάχιστη συνεισφορά στην γενική παράκρουση που επικρατεί. Και πολύ φοβάμαι πως αυτά που θα ακούσουμε στις μέρες που θα ακολουθήσουν, θα κάνουν τις προηγούμενες αράδες να μοιάζουν με στιχάκια σε εφηβικό λεύκωμα. Ψυχραιμία και υπομονή. Όσα πήρε ο άνεμος, τα πήγε στην κάλπη. Κι εγώ πάω στην ντουλάπα μου να βρω το κατάλληλο φόρεμα για να υποδυθώ την Σκάρλετ. Σήμερα ξημερώνει μια κανούργια νύχτα. Ή νυχτώνει μια κανούργια μέρα. Κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
