Θέλω να κλείσετε τα μάτια σας και να φανταστείτε κάποιον να σας λέει “Δεσμεύομαι να κάνω τα πάντα”. Σε τι περιβάλλον θα περιμένατε να ακουστεί μια τέτοια υπόσχεση; Πιθανολογώ πως οι περισσότεροι θα σκεφτείτε χαμηλό φωτισμό και αρωματικά κεριά. Δεν σας αδικώ. Είναι απολύτως φυσιολογικός συνειρμός. Τι συμβαίνει όμως όταν αυτές οι λέξεις αντηχούν στους κατακόκκινους τοίχους του Ζαππείου από τον Σαμαρά; Δεν υπάρχει μόνο μία απάντηση. Εξαρτάται από τον αποδέκτη. Αν είσαι στέλεχος του κόμματος, νιώθεις δικαίωση έως και ανακούφιση για την επιλογή σου να αγωνιστείς για την χώρα. Εάν ανήκεις στην κομματική νεολαία, διακρίνεις στις έντονες κινήσεις του ομιλούντος στιγμές από το πιθανό μέλλον σου. Αν είσαι ένθερμος ψηφοφόρος για χρόνια, προσπαθείς να συγκρατήσεις τον ενθουσιασμό σου για να μην διακόψεις την ομιλία χειροκροτώντας. Αν είσαι απογοητευμένος ψηφοφόρος άλλου κόμματος ή αναποφάσιστος, γέρνεις το κεφάλι προς τα πίσω κι αφήνεις το βλέμμα να ταξιδέψει πάνω από τα σύννεφα, ελπίζοντας ότι ο Θεός θα δώσει ένα σημάδι πως αυτός που βρίσκεται στο βήμα είναι ο εκλεκτός. Μα ακόμα κι αν δεν είναι, η ομιλία του σε εξωθεί σε τέτοια συμπεράσματα.

Ο Σαμαράς ερωτοτροπεί με τον πρώτο ενικό σε βαθμό που προδίδει την λαχτάρα του για να κυβερνήσει. Είναι εξουσιομανής όπως τον έχουν κατηγορήσει; Δεν μπορώ να ξέρω. Όμως μου δίνει την αίσθηση του πρώτου ραντεβού που επιφανειακά δεν υπάρχουν προσδοκίες ενώ στην ουσία ισχύει το αντίθετο. Ναι, είναι από εκείνους που τους καλείς σπίτι σου για ένα ποτό και μέχρι να γυρίσεις την πλάτη σου, αυτός έχει βγάλει τα ρούχα του και στέκεται στην μέση του σαλονιού με το εσώρουχο και τις κάλτσες. Αλλά δεν είναι ο μόνος. Οι περισσότεροι πολιτικοί -αν όχι όλοι- είναι εν δυνάμει εραστές του πρώτου ραντεβού. Και δεν θα μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά μιας κι η πολιτική είναι φτιαγμένη από τα ίδια υλικά με τον έρωτα.

Οι υποσχέσεις που ανταλλάσσουν οι ερωτευμένοι δεν διαφέρουν από αυτές που ακούγονται κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Το κυριότερο: ο τρόπος με τον οποίο δίνονται. Όταν κάποιος υπόσχεται ότι “θα σε κάνει ευτυχισμένο”, εκφράζει τον σκοπό αλλά δεν αναφέρει πώς θα το καταφέρει. Τεντώστε το πάνω στο “εξασφάλιση της ρευστότητας στην αγορά”. Θα δείτε τα κύματα της αμφιβολίας να σβήνουν την καρδιά που έχει χαραχτεί στην άμμο. Κι ύστερα αναρωτηθείτε “ευτυχισμένο όπως το ορίζω εγώ ή εσύ;”. Το ίδιο θα πρέπει να κάνετε όταν ακούτε “περικοπή της σπατάλης στο Δημόσιο”. Εκ πρώτης ανάγνωσης, ως πρόταση είναι σωστή. Αλλά για να αποφασίσει ο ενδιαφερόμενος αν συμφωνεί ή όχι, θα πρέπει να οριστεί τι θεωρείται σπατάλη. Ναι, η πολιτική είναι έρωτας. Και οι εκλογές είναι η νύχτα πάθους με το πρώτο ραντεβού. Μέχρι να ξημερώσει Δευτέρα και να καταλάβεις ότι κάτι έκανες λάθος.