«Κι έτσι ο αγώνας μας έγινε πραγματικότητα. Ή μήπως όχι; Ήδη μετεωριζόμασταν ελεύθερα, τόσο απομακρυσμένοι από την εμπειρία του μέσου εργάτη όσο και οι θαμώνες του εστιατορίου στην κορυφή του πύργου» (Χάρι Κούνζρου – My Revolutions).
Η επανάσταση ήταν πολύ της μόδας στη δεκαετία του ’70. Επανάσταση ενάντια στην οικογένεια, στους θεσμούς, στην κοινωνία, προβαλλόταν ως έννοια με πολλαπλές εφαρμογές για όλα τα γούστα – κάτι σαν τη «“Σερενάτα” και πάσης Ελλάδος» της αρχαίας διαφήμισης. Ενταγμένος σε ομάδες, κόμματα, οργανώσεις και γκρουπούσκουλα, ο δυτικός επαναστατημένος νέος της εποχής ήταν ταυτόχρονα σημείον αντιλεγόμενον και the wave of the future.
Ενώ ο Μπομπ Ντίλαν διαβεβαίωνε από χρόνια τους πάντες ότι οι καιροί αλλάζουν και «η τάξη γρήγορα ξεθωριάζει», κάποιοι αποφάσιζαν πως ο καλύτερος τρόπος να τη βοηθήσουν να ξεθωριάσει γρηγορότερα ήταν η προσφυγή στη βία. Η «Φράξια Κόκκινος Στρατός» στη Γερμανία ή η «Θυμωμένη Ταξιαρχία» στην Αγγλία υπήρξαν αποτυπώσεις μιας ανήσυχης περιόδου οικονομικής ύφεσης, φόβου των gastarbeiter και των μεταναστών από τις αποικίες, δυσπιστίας απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο, υποψίας ότι το οικοδόμημα του καπιταλισμού τρίζει επικίνδυνα.
Αν ο 42χρονος βρετανός Χάρι Κούνζρου, περιστασιακός εκδρομέας των ‘70s στο My Revolutions (Penguin, 2007), μοιάζει να επισκέπτεται μια εποχή ύπουλα ανάλογη με τη δική μας, αυτό δεν συμβαίνει επειδή γράφει υπό την επίνευση της επικαιρότητας: η ιστορία ενός εύπορου πενηντάρη αστού, ανανήψαντος πρώην άγριου ριζοσπαστικού νιάτου, κυκλοφόρησε στις καλένδες της Μεγάλης Οικονομικής Ανόδου, πριν από την πτώση της Lehman και την κρίση χρέους.
Όμως η δεκαετία του ’70 αποβαίνει κρίσιμη και χρήσιμη επίσκεψη για δύο σημερινά πολιτικά μοντέλα – το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό που αντλεί από αυτήν τα αρνητικά του πρότυπα του κρατισμού και της σοσιαλδημοκρατίας, το ριζοσπαστικό αντι-καπιταλιστικό που έλκει από εκεί τη μυθολογία της κινηματικότητας. Ο πρωταγωνιστής του Κούνζρου, ως κλασικός αντι-ήρωας σε αναζήτηση ταυτότητας, θα τα βιώσει διαδοχικά ζυγίζοντάς τα και βρίσκοντάς τα εξίσου ελλιπή.
Είναι η μαθητεία στους αυτόκλητους της εξέγερσης ωστόσο που αποτελεί τον θεματικό πυρήνα του βιβλίου. Στον αστερισμό του αριστερισμού και τον μικρόκοσμο της επανάστασης ο Κούνζρου εντοπίζει αρκετές από τις αμαρτίες της καθεστηκυίας τάξης: την τυραννία του αρχηγισμού, την καταστολή της διαφωνίας, την προβολή των προσωπικών εμμονών ως κοινών ιδεολογικών οραμάτων, τη χρήση της πολιτικής ως άλλοθι της υποκρισίας. Και όταν η ατομική διαδρομή του Κρις Κάρβερ / Μάικλ Φρέιμ λήγει με την αναζήτηση της παλιάς εν όπλοις συντρόφου Άννας να αποβαίνει πουκάμισο αδειανό, ο συγγραφέας αφήνει να εννοηθεί πώς οι υποτιθέμενες πρωτοπορίες, χωρίς τη συνδρομή των μαζών που είθισται να κάνουν τις επαναστάσεις, καθίστανται απλώς αντι-lifestyle, κενό κάθε περιεχομένου.
