Με παππού και πατέρα ναυάρχους ο Τζον Σίντνεϊ Μακέιν ήθελε από μικρός να ασχοληθεί με κάτι διαφορετικό από τον στρατό: τη λογοτεχνία. Λάτρευε τον Ερνεστ Χεμινγκγουέι, όμως τελικά δεν ξέφυγε από την οικογενειακή παράδοση και έγινε πιλότος του Ναυτικού. Στον πόλεμο του Βιετνάμ το αεροσκάφος του καταρρίφθηκε από τους Βιετκόνγκ. Αιχμαλωτίστηκε, φυλακίστηκε και βασανίστηκε. Οταν θέλησαν οι δεσμώτες του να τον ανταλλάξουν, την περίοδο που ο πατέρας του έγινε διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ, εκείνος αρνήθηκε.
Πεντέμισι χρόνια αργότερα θα γυρνούσε πίσω στην πατρίδα ως ήρωας πολέμου, κάτι που ο Ντόναλντ Τραμπ αμφισβητούσε. «Δεν είναι ήρωας πολέμου επειδή πιάστηκε. Εμένα μου αρέσουν αυτοί που δεν αιχμαλωτίστηκαν» είχε παλαιότερα δηλώσει ο αμερικανός πρόεδρος, δείχνοντας απροκάλυπτα την αντιπάθεια που του έτρεφε. Και η στάση του στον θάνατο του ανδρός που νικήθηκε από μια επιθετική μορφή καρκίνου στον εγκέφαλο και ο οποίος έχαιρε διακομματικής εκτίμησης στην Ουάσιγκτον, χαρακτηρίστηκε το λιγότερο ως αλγεινή και ως ασέβεια προς τον νεκρό.

Τελευταία επιθυμία

Την ώρα που η νεκρική πομπή μετέφερε τον Μακέιν στο ράντσο του στο Φοίνιξ της Αριζόνας και άρχιζαν να καταφθάνουν συλλυπητήρια μηνύματα από τους Ομπάμα, Μπους, Κλίντον και ηγέτες από όλον τον κόσμο, ο Τραμπ έπαιζε γκολφ και περιορίστηκε σε ένα tweet χωρίς να κάνει, ως είθισται, έστω και μια πρόχειρη δήλωση για τον γερουσιαστή του κόμματός του. Η σχέση τους ήταν εξαιρετικά τεταμένη και μια από τις τελευταίες επιθυμίες του Μακέιν ήταν να μην παραστεί ο Τραμπ στην κηδεία του.
Πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2000 ο Μακέιν διεκδίκησε το χρίσμα στις προκριματικές των Ρεπουμπλικανών και έχασε από τον Τζορτζ Μπους, όμως έγινε ευρύτερα γνωστός στη διεθνή σκηνή το 2008, όταν απέσπασε τελικά το χρίσμα για την προεδρία. Η εκστρατεία του δεν θα είχε καμία τύχη, καθώς έπεφτε πάνω στο φαινόμενο Ομπάμα. Τη βραδιά της νίκης του αντιπάλου του όμως, έσπευσε με μεγαλοθυμία να αναγνωρίσει την ήττα του και την ιστορική σημασία της εκλογής ενός Αφροαμερικανού στο ύπατο αξίωμα. Οταν δε οι οπαδοί του γιουχάισαν τον Ομπάμα, ο Μακέιν δεν δέχθηκε τη λάσπη και τους παρακάλεσε να σεβαστούν την ετυμηγορία του αμερικανικού λαού.
Για τέσσερις ολόκληρες δεκαετίες εκπροσώπησε τους Ρεπουμπλικανούς της Αριζόνας στη Γερουσία και ο ίδιος «ήταν ένα παράδοξο», όπως έγραφε ο βρετανικός «Guardian». Γιατί ενώ ήταν ένας βαθιά συντηρητικός νομοθέτης που πάνω απ’ όλα έβαζε τις αμερικανικές αξίες, δεν φοβήθηκε να πάει κόντρα στη γραμμή και στο κατεστημένο των Συντηρητικών και να διατηρεί την ανεξαρτησία της γνώμης του. Αυτό ήταν που τον έκανε ξεχωριστό. Αντιτάχθηκε στη γενική απαγόρευση εισόδου μουσουλμάνων από έξι χώρες που εισηγήθηκε ο Τραμπ ενώ καταψήφισε το νομοσχέδιο του Τραμπ για το ξήλωμα της μεταρρύθμισης στην Υγεία, το λεγόμενο Obamacare, με μια μεγαλοπρεπή χειρονομία που προκάλεσε επιφωνήματα στην Ολομέλεια της Γερουσίας.
Για την ακρίβεια, η σχέση του με τον Τραμπ δεν ήταν ποτέ καλή, οι αμερικανοί δημοσιογράφοι τη χαρακτήριζαν τοξική και δηλητηριώδη, και από την πρώτη ημέρα ανάληψης καθηκόντων του Τραμπ στο Οβάλ Γραφείο ο Μακέιν δεν δίστασε να τα βάλει μαζί του και κυρίως με τον λαϊκισμό που ο Τραμπ πρέσβευε.
Για την κυριαρχία του λαϊκισμού εν τούτοις δεν ήταν άμοιρος ευθυνών. Οταν κέρδισε το χρίσμα του υποψηφίου για την προεδρία το 2008, επέλεξε για υποψήφια αντιπρόεδρο την ακροδεξιά Σάρα Πέιλιν, οπαδό του υπερσυντηρητικού κινήματος Tea Party, προσβλέποντας στις ψήφους των Ευαγγελιστών. Λίγα χρόνια αργότερα θα αναγνώριζε στο σφάλμα του: «Ημασταν εφησυχασμένοι και κάναμε λάθη» έγραφε σε άρθρο γνώμης στον «Economist» στα τέλη του περασμένου έτους, παραδεχόμενος εμμέσως πλην σαφώς ότι συνέβαλε στην «άλωση» των Ρεπουμπλικανών από τους ακραίους και κατ’ επέκταση έστρωσε τον δρόμο για τη νίκη του Τραμπ.
Ωστόσο στην αρένα των μονομάχων της Ουάσιγκτον ο Μακέιν ξεχώριζε για το πολιτικό του ήθος, την αξιοπρέπεια και την ακεραιότητά του. Ηταν πάνω απ’ όλα υπεράνω κομμάτων, οπαδός αυτού που οι Αμερικανοί ονομάζουν bipartisan, και γι’ αυτόν τον λόγο ακόμα και οι αντίπαλοί του τον είχαν σε απόλυτη εκτίμηση, πλην του Τραμπ, αντιπροσώπου του διχασμού και της πόλωσης.

Το μήνυμα στους συμπατριώτες

Λίγο προτού πεθάνει ο γερουσιαστής της Αριζόνας συνέταξε μια επιστολή, ένα τελευταίο μήνυμα προς τους Αμερικανούς, που ο ίδιος κανόνισε να διαβαστεί μετά τον θάνατό του από τον επί πολλά έτη βοηθό του Ρικ Ντέιβις. Σε αυτό, ο Μακέιν καλεί τη χώρα να μην απελπίζεται από τις τρέχουσες δυσκολίες, προειδοποιεί πως τα τείχη και οι διχαστικές πολιτικές οδηγούν στο μίσος και στη βία:

«Γινόμαστε πιο αδύναμοι όταν κρυβόμαστε πίσω από τείχη αντί να τα γκρεμίζουμε, όταν αμφιβάλλουμε για τη δύναμη των ιδανικών μας αντί να τα εμπιστευόμαστε και να πιστεύουμε ότι είναι η μεγάλη δύναμη της αλλαγής, όπως ανέκαθεν ήταν. Μην απελπίζεστε από τις τωρινές δυσκολίες, αλλά να πιστεύετε πάντα στην υπόσχεση και στο μεγαλείο της Αμερικής γιατί τίποτε δεν είναι αναπόφευκτο. Οι Αμερικανοί δεν τα παρατούν ποτέ. Δεν παραδινόμαστε ποτέ. Δεν κρυβόμαστε ποτέ από την Ιστορία. Γράφουμε Ιστορία».

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ