Μια Αγγλία που ξαφνικά ονειρεύεται…

Το 2014 στη Βραζιλία είχαν ξεκινήσει το Μουντιάλ με δύο ήττες με το ίδιο σκορ: είχαν χάσει με 2-1 την πρώτη αγωνιστική από την Ιταλία, με 2-1 και τη δεύτερη από την Ουρουγουάη. Την τρίτη αγωνιστική υποστήριζαν τους Ιταλούς που έπαιζαν με αντιπάλους τους Ουρουγουανούς: αν οι Ιταλοί κέρδιζαν θα μπορούσαν να προκριθούν και αυτοί με νίκη με την Κόστα Ρίκα. Ο Στάριτζ έστελνε μηνύματα συμπαράστασης στον Πίρλο και στους υπόλοιπους Ιταλούς μέσω Twitter και η «Mirror» δημοσίευσε έναν οδηγό για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται κανείς ένα βράδυ που υποστηρίζει τους Ιταλούς, υπογραμμίζοντας ότι είναι απαραίτητο να τρως πίτσα, να έχεις δει στο YouΤube πολλά γκολ του Ρομπέρτο Μπάτζιο και να βρίζεις τον διαιτητή πιο πολύ από τους αντιπάλους. Μετά την ήττα των Ιταλών από την Ουρουγουάη, οι Αγγλοι γύρισαν σπίτι ολοκληρώνοντας μια από τις απογοητευτικότερες εμφανίσεις τους σε Παγκόσμιο Κύπελλο στο οποίο πήραν ποτέ μέρος: είχαν αποκλειστεί μαθηματικά έπειτα από δύο αγωνιστικές τελευταία φορά το 1962.

Δύο χρόνια αργότερα πήγαν στο Ευρωπαϊκό της Γαλλίας με μεγάλα όνειρα. Τους απέκλεισαν οι Ισλανδοί. «Κάποτε γελούσαμε με τις περιπέτειες των «Λιονταριών», τώρα έχουμε πάθει κατάθλιψη» έγραψε η «Sun». Εφέτος πήγαν στη Ρωσία χωρίς τυμπανοκρουσίες: κανένας δεν τους θεωρούσε φαβορί για την κατάκτηση του Κυπέλλου. Στην πρεμιέρα τους κέρδισαν δύσκολα την Τυνησία με 2-1: στις παμπ της χώρας, στο γκολ της νίκης που σημείωσε ο Χάρι Κέιν στο τελευταίο λεπτό έγινε πανικός. «Οι πανηγυρισμοί είναι λογικοί» είπε ο Ρίο Φέρντιναντ και το αιτιολόγησε: «Είχαμε ξεχάσει πότε τα «Λιοντάρια» είχαν κερδίσει τελευταία φορά σε Παγκόσμιο Κύπελλο». Ξαφνικά η χώρα άρχισε να κάνει όνειρα: αν η Αγγλία προκριθεί πρώτη από τον όμιλο, αφήνοντας στη δεύτερη θέση το πανίσχυρο Βέλγιο, τίποτα δεν αποκλείεται.

Στην Αγγλία είχε κάνει μεγάλη επιτυχία ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2012 με τον τίτλο «Γιατί πάντα αποκλείεται η Εθνική Αγγλίας». Περιέχει πολλά περιστατικά, αναφορές σε κατάρες όπως αυτή των πέναλτι, έχει ακόμα και σοβαρές εξηγήσεις. Αλλά και αυτό δεν γράφει την πιο απλή αλήθεια: οι Αγγλοι αποκλείονται στις μεγάλες διοργανώσεις γιατί συνήθως οι ομάδες που κατεβάζουν είναι κακές, αφού στηρίζονται σε μερικούς από τους πιο υπερτιμημένους ποδοσφαιριστές του καιρού μας. Πρόκειται για ποδοσφαιριστές που χρωστάνε αρκετή από τη φήμη τους στα πανίσχυρα βρετανικά media. Είναι συνήθως παιδιά που αποτυγχάνουν στις Εθνικές Νέων και Ελπίδων και κατά συνέπεια εμφανίζονται στις μεγάλες διοργανώσεις με ουκ ολίγες φοβίες: πολλοί από δαύτους είναι απλοί ρολίστες σε πάμπλουτες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ, στις οποίες όμως αστέρια είναι οι ξένοι. Ομως ετούτη η Εθνική Αγγλίας που βλέπουμε στη Ρωσία μοιάζει να έχει κάτι διαφορετικό: πρώτον, έχει έναν πρακτικό, ήρεμο και ρεαλιστή προπονητή που λέγεται Σάουθγκεϊτ και, δεύτερον, δεν έχει τους μεγάλους αστέρες που τα βρετανικά media κατασπάραζαν αφού προηγουμένους τους ανέβαζαν στον ουρανό –δεν υπάρχουν, για να το πω απλά, ούτε Ντέιβιντ Μπέκαμ ούτε Γουέιν Ρούνεϊ.

Ο Σάουθγκεϊτ δεν υπερτιμά το υλικό που έχει στα χέρια του. Οι βρετανικές εφημερίδες σχολίασαν επικριτικά την απόφασή του να παρατάξει μια ομάδα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, που στόχο έχει πρώτα από όλα να προσέξει την άμυνά της, αλλά ο κόουτς δεν μοιάζει να νοιάζεται για αυτού του είδους την κριτική. «Τα ματς των εθνικών ομάδων στις τελικές φάσεις κρίνονται συνήθως σε λεπτομέρειες» είχε πει. «Αν περιορίσουμε τους κινδύνους μπορούμε να φτάσουμε ευκολότερα στον σκοπό μας: δεν παίζουμε σε κάποιο πρωτάθλημα ώστε να χρειαζόμαστε πολλά γκολ, η άμυνα επιτρέπει στις ομάδες να διακρίνονται» είχε εξηγήσει.

Ο Σάουθγκεϊτ πιστεύει ότι για να παίξει μια ομάδα καλή άμυνα χρειάζεται πρώτα από όλα ομοιογένεια και για να έχει η ομάδα του αυτή την απαραίτητη αρετή ο ίδιος πόνταρε στο γκρουπ των παικτών της Τότεναμ: Τρίπερ, Ντέλε Αλι, Ντάιερ και φυσικά ο Χάρι Κέιν δεν λείπουν από κανένα ματς της Εθνικής, αν είναι υγιείς. «Το ιδανικό», λέει ο Σάουθγκεϊτ, «θα ήταν να είχαμε την ομοιογένεια της Τότεναμ και τη νοοτροπία της Μάντσεστερ Σίτι, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ να έχω τον Ντε Μπρόιν, τον Αγκουέρο και τον Σανέ, που έχει στα χέρια του ο Γκουαρντιόλα». Ο αγγλικός Τύπος είδε την πρόσληψή του με μεγάλη δυσπιστία: ο Σάουθγκεϊτ πριν αναλάβει τα «Λιοντάρια» είχε δουλέψει ως προπονητής μόνο στις μικρές εθνικές ομάδες της Αγγλίας (Νέων και Ελπίδων) και στη Μίντλεσμπρο. Ωστόσο ο τύπος έχει δώσει τις εξετάσεις του ως ποδοσφαιριστής.

Το 1996, στον ημιτελικό του Euro στο Γουέμπλεϊ, όταν η Αγγλία αντιμετώπισε τη Γερμανία, ήταν αυτός που αστόχησε στο τελευταίο κρίσιμο πέναλτι προκαλώντας τον αποκλεισμό της ομάδας! Τότε έγινε ο πιο μισητός ποδοσφαιριστής της Αγγλίας –μάλιστα ένα συγκρότημα, οι The Business, έγραψαν ένα τραγούδι με το όνομά του («Southgate») κάνοντας αναφορά σε αυτό το γεγονός. Ομως ο Γκάρεθ δεν πτοήθηκε δείχνοντας από τι καταπληκτική πάστα είναι φτιαγμένος. Λίγους μήνες αργότερα εμφανίστηκε σε μια διαφήμιση γνωστής αλυσίδας καταστημάτων πίτσας μαζί με άλλους δύο διάσημους μοιραίους εκτελεστές για την Αγγλία, τον Στιούαρτ Πιρς και τον Κρις Γουόντλ, που αστόχησαν στη διαδικασία των πέναλτι και αυτοί με αντίπαλο τη Γερμανία στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1990 στην Ιταλία! Ο τίτλος της καμπάνιας ήταν «δοκίμασε πάλι» και για τον Σάουθγκεϊτ αυτό έγινε σύνθημα ζωής.

Ο άγγλος προπονητής είναι τυχερός γιατί η ομάδα του δεν έχει κάποιον σταρ, όπως ήταν ο Μπέκαμ και ο Ρούνεϊ. Η αποστολή είναι ήσυχη, οι παπαράτσι δεν κυνηγούν κανέναν, στην ομάδα του υπάρχουν μόνο προικισμένα παιδιά με μέλλον: η Αγγλία είναι από τις νεανικότερες ομάδες του Μουντιάλ. Ο χαρισματικότερος παίκτης της, ο σκόρερ στο ματς με την Τυνησία στην πρεμιέρα Χάρι Κέιν, δεν είναι ένα ποπ είδωλο που κυκλοφορεί με σωματοφύλακες, αλλά ένας τύπος που πέτυχε πολλά δουλεύοντας. Για να φτάσει να γίνει βασικός στην Τότεναμ ίδρωσε παίζοντας ως δανεικός σε ομάδες Β’ Εθνικής: ποτέ δεν προβλήθηκε σαν σούπερ ταλέντο και κανείς δεν έγραψε ότι γεννήθηκε για να αλλάξει το αγγλικό ποδόσφαιρο –αυτές τις υπερβολές οι Αγγλοι τις αφιέρωσαν σε άλλους.

Ο Κέιν είναι αρραβωνιασμένος με τον παιδικό του έρωτα, την Κέιτ Γκούντλαντ, με την οποία έφεραν στον κόσμο πριν από ενάμιση χρόνο και μια αξιαγάπητη κορούλα, την Αϊβι, και ποτέ δεν έχει απασχολήσει κανέναν για τα ερωτικά του σκάνδαλα. Καλά-καλά δεν μοιάζει με Αγγλος, αφού είναι σπιτόγατος, δεν τσακώνεται με συμπαίκτες και προπονητές και δεν ζητεί εκατομμύρια για μια συνέντευξή του. Ισως τελικά οι Αγγλοι να έπρεπε να βρουν έναν συνηθισμένο, απλό, καλό ποδοσφαιριστή για να τους οδηγήσει σε μια τεράστια επιτυχία…