Δεκαέξι ιταλοί συγγραφείς από τον 19ο και τον 20ό αιώνα και 24 συνολικά διηγήματα φιλοξενούνται στην πανέμορφη «Ανθολογία ιταλικού διηγήματος» που κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις Οροπέδιο· μια έκδοση που η Αστική μη Κερδοσκοπική Εταιρία έκανε για την ενίσχυση του περιοδικού «Οροπέδιο». Δεν είναι όλοι οι συγγραφείς πολύ γνωστοί, αλλά η επιλογή των διηγημάτων είναι θαυμάσια, δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη που δεν έχει επαφή με την ιταλική λογοτεχνία να λάβει το στίγμα που χαρακτηρίζει τον κάθε συγγραφέα και αν του αρέσει να αναζητήσει άλλα, ενδεχομένως πιο γνωστά έργα του.
Ενα ταξίδι με τρένο γίνεται ο χώρος στον οποίο ο νομπελίστας Λουίτζι Πιραντέλο (1867-1939) διασταυρώνει τη βρεφική με την ώριμη ηλικία στο «Νανούρισμα» και ο «Μύθος του Απριλίου», η ιστορία του «πιο όμορφου, ψηλού, νευρώδη και δυνατού από όλα τα παιδιά του έτους» είναι το ένα από τα δύο διηγήματα μιας άλλης κατόχου Νομπέλ, της Γκράτσια Ντελέντα (1871-1936). Ο «μαγικός ρεαλισμός» του Μάσιμο Μποντεμπέλι (1878-1960) είναι το διακριτικό των ιστοριών «Περιπέτεια στην έρημο» και «Το μυστικό», ενώ ο «Επαίτης ψυχών», ένα διήγημα για τη σπουδαιότητα του «κοινού ανθρώπου», είναι εκείνο που το Οροπέδιο επέλεξε ως δείγμα του Τζιοβάνι Παπίνι (1881-1956).
Διόλου τυχαία, οι εκδόσεις επέλεξαν τέσσερα διηγήματα του σπουδαίου Ντίνο Μπουτζάτι, του οποίου το πρώτο βιβλίο, πριν από το μυθιστόρημα «Η έρημος των Ταρτάρων», ήταν η περίφημη συλλογή διηγημάτων «Επτά αγγελιοφόροι». Η «Σταγόνα» φλερτάρει με το θρίλερ, στο δισέλιδο «Μαγνητόφωνο» ένα μαγνητόφωνο είναι το μόνο που έχει απομείνει από μια ερωτική σχέση, οι «Χαμένες μέρες» είναι η συνάντηση ενός ανθρώπου με τον θάνατο, ενώ ο Χάροντας είναι παρών και στον «Μανδύα» –η ανατριχιαστική «επιστροφή» ενός στρατιώτη στο σπίτι του.
Μόνο ένα διήγημα του Αλμπέρτο Μοράβια (1907-1990) εμπεριέχεται στη 215 σελίδων έκδοση που περιλαμβάνει επίσης σύντομα βιογραφικά των συγγραφέων: ο «Κινέζικος σκύλος» από τη συλλογή «Ρωμαϊκά Διηγήματα» συνδυάζει την αγάπη ενός ανθρώπου για τα ζώα με το μαύρο χιούμορ, που όμως μπορεί να σοκάρει με τη σκληρότητά του. Αντιθέτως, το χιούμορ του Ακίλε Καμπανίλε (1886-1956) είναι απλώς απολαυστικό, τόσο στο «Καρτ ποστάλ», μια ιστορία για τη μανία ορισμένων ανθρώπων να στέλνουν καρτ ποστάλ από όπου κι αν βρεθούν, όσο και στο «Μυστικό της βόμβας Ζ», μια γλυκιά σατιρική ιστορία για την παράνοια του πυρηνικού πολέμου.
Θα πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι το περιοδικό «Οροπέδιο» εκφράζει τις ευχαριστίες του για τους μεταφραστές Εσθήρ Σιλβέστρι (1953, Μπενβενούτο Ιταλίας) και Αγγελο Βαμβακινό (1953, Πάτρα), οι οποίοι δούλεψαν αφιλοκερφώς τη μετάφραση των διηγημάτων για την οικονομική ενίσχυση του περιοδικού. Οι δύο μεταφραστές έχουν αποδώσει στα ιταλικά το «Ποτάμι» του Αντώνη Σαμαράκη και τη «Συγγνώμη» της Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου, ενώ στα ελληνικά έχουν μεταφράσει το αριστούργημα του Βάσκο Πρατολίνι «Οικογενειακό χρονικό» που κυκλοφόρησε το 1980 από τις εκδόσεις Οδυσσέας.
Τρία διηγήματα του Πιέρο Κιάρα (1913- 1986) βρίσκονται στο βιβλίο και η «Βαλίτσα του βαρόνου Ανανία Βιτέρμπο» είναι εκείνο που συγκρατείς περισσότερο: μια έξυπνη ματιά στην ευρηματικότητα του ανθρώπου όταν βρίσκεται μονίμως υπό την απειλή του θανάτου κατά τη διάρκεια ενός πολέμου (εν προκειμένω του Β’ Παγκοσμίου). Στον πυρήνα του «Ονομα και δάκρυα» του Ελιο Βιτορίνι (1908-1966) βρίσκεται ένας καταραμένος έρωτας και ένα από τα πιο μεγάλα διηγήματα της συλλογής, η «Περιπέτεια», του επίσης σπουδαίου, νεορεαλιστή συγγραφέα Τσέζαρε Παβέζε (1908-1950) ανιχνεύει την παράξενη φύση της γυναίκας, μιας συγκεκριμένης γυναίκας, της Σάντρα.
Μεγάλος διηγηματογράφος ήταν φυσικά και ο Ιταλο Καλβίνο (1923-1985) και η μάλλον άγνωστη «Περιπέτεια ενός κακοποιού», το μοναδικό διήγημά του που περιλαμβάνεται στη συλλογή, μοιάζει επηρεασμένο από την αμερικανική hard boiled λογοτεχνία. Ο μελαγχολικός «Σικελός στρατιώτης» είναι το δείγμα διηγήματος της Ελσα Μοράντε (1912-1975) στο βιβλίο, ενώ στη «Μάνα» η Ναταλία Γκίνζμπουργκ (1916-1991) εισβάλλει στον εσωτερικό κόσμο μιας αλλοπαρμένης μάνας που δεν την εμπιστεύεται κανείς από τον οικογενειακό της περίγυρο, ούτε καν τα παιδιά της. Ενα σαπούνι γίνεται ερωτικό σύμβολο στο «Σαπούνι» του Σαβέριο Τουτίνο (1923-2011), ενώ, τέλος, η συλλογή περιέχει επίσης ένα διήγημα του Γκοπφρέντο Παρίζε (1929-1986), το «Μπαμπίνο», και ένα του Κοράντο Αλβάρο (1895-1956), τις «Πενήντα λίρες».

HeliosPlus