Το έλλειμμα του κ.Τσίπρα

Και μαζί, παρά τις όποιες δυσκολίες και τα εμπόδια που μπορεί να ορθώσει η σημερινή Ευρώπη, η εξομάλυνση του «ελληνικού προβλήματος» θα συνοδευτεί από κάποια ρύθμιση του χρέους, από την έκταση της οποίας θα κριθεί και ο χαρακτήρας της εξόδου στις αγορές.

Αν δηλαδή θα είναι υποτυπωδώς αυτόνομη ή θα συνοδεύεται από μια μορφή βοηθητικής ή προληπτικής πιστοληπτικής γραμμής.

Όπως και να έχει πάντως, ο οκταετής κύκλος των μνημονίων όντως κλείνει και ο ανεξάρτητος παρατηρητής οφείλει να αποδώσει στον κ.Τσίπρα και στην κυβέρνησή του τα δέοντα.

Και εξηγούμεθα: Αν εξαιρέσει κανείς την αχρείαστη και κατά κοινή πεποίθηση ζημιογόνο «διαπραγμάτευση»του πρώτου εξαμήνου – αποτέλεσμα ομολογημένων στη συνέχεια αυταπατών και ψευδαισθήσεων – στην επόμενη φάση πειθάρχησε σε μεγάλο βαθμό και κατάφερε, σχεδόν σε συνθήκες κοινωνικής ειρήνης, να εξισορροπήσει τα δημόσια οικονομικά, αναιρώντας τη βασική πηγή αμφισβήτησης και καχυποψίας της διεθνούς οικονομικής κοινότητας απέναντι στην ελληνική οικονομία.

Μπορεί όντως να πέτυχε αυτή την εξισορρόπηση υπερφορολογώντας συγκεκριμένα τμήματα του ελληνικού λαού, αλλά την πέτυχε, αναλαμβάνοντας βεβαίως και το κόστος.

Αυτή είναι η αλήθεια,όσο κι αν ενοχλεί ορισμένους, όπως και αληθές είναι ότι οι προηγηθείσες κυβερνήσεις μπορεί να προσπάθησαν, να έφτασαν κοντά σε κάποιο αποτέλεσμα, αλλά στο τέλος πάντα κλωτσούσαν την καρδάρα με το γάλα,επειδή έλειπαν τα αποθέματα πειθαρχίας και επειδή δεν ήταν σε θέση να αναλάβουν το απαιτούμενο το πολιτικό κόστος.

Το πρόβλημα με την παρούσα κυβέρνηση είναι ότι παρ’ ότι ανέλαβε σε διάφορες φάσεις το πολιτικό κόστος,δεν διέθετε την ιδεολογική και πολιτική ευελιξία,. ούτε την οξυδέρκεια να συνοδεύσει την επιβληθείσα δημοσιονομική πειθαρχία με ταιριαστές προς αυτήν πολιτικές οικονομικής φιλελευθεροποίησης, οι οποίες, κατά πάσα βεβαιότητα, θα προσέθεταν αναπτυξιακή δυναμική στο όλο εγχείρημα.

Ο κ.Τσίπρας έχασε τουλάχιστον το μισό της δυναμικής του προγράμματος, που με πολύ κόπο εφήρμοσε, εξαιτίας των αγκυλώσεων και των προκαταλήψεων που τον καταδιώκουν.

Ενδεικτική προς τούτο ήταν η παρουσία και ο λόγος του στα Ποσειδωνία, στη μεγάλη γιορτή της ελληνικής ναυτιλίας, της πιο ανοιχτής και πιο δυναμικής ελληνικής οικονομικής βάσης στον κόσμο.

Μίζερα και κλειστοφοβικά τα λόγια του. Παρουσιάστηκε σε ένα κοινό που διαφεντεύει τους ωκεανούς και αφιέρωσε τον περισσότερο χρόνο της ομιλίας του στην περίκλειστη νησιωτικότητά μας, ωσάν να απευθυνόταν σε ακτοπλόους.

Μια ακόμη απόδειξη της στενής προσέγγισης του σύγχρονου κόσμου που τον χαρακτηρίζει.

Δυστυχώς δεν είναι πρωθυπουργός ανοιχτών οριζόντων,παρά ηγέτης ενός μικρού και κλειστοφοβικού σχήματος, ασύμβατου με τις απαιτήσεις των καιρών και ελλειμματικού ως προς τις θυσίες του ελληνικού λαού..

Γι’ αυτό κυρίως θα τιμωρηθεί στις προσεχείς εκλογές…