«Ενώ όλοι οι επιστήμονες που ασχολούνται με την ιατρική έρευνα αναρωτιούνται αν η έρευνά τους θα είναι χρήσιμη για την ανθρωπότητα, ο τρόπος που αυτή διεξάγεται στα πανεπιστήμια έχει σαν αποτέλεσμα να κρατά τον ερευνητή μακριά από τον άρρωστο. Εγώ ήθελα να μεταφέρω στον ασθενή τη γνώση που προκύπτει από τα εργαστηριακά πειράματα όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Αυτή η μεταφορά γίνεται πολύ καλύτερα μέσα σε μια επιχείρηση της οποίας ο στόχος είναι ακριβώς αυτός». Τα παραπάνω σημείωνε σε συνέντευξή του στο «Βήμα» πριν από είκοσι ακριβώς χρόνια ο 39χρονος τότε Γεώργιος Γιανκόπουλος. Δεύτερη γενιά ελλήνων μεταναστών, ο Γιανκόπουλος είχε αφήσει μια επιτυχημένη ακαδημαϊκή σταδιοδρομία στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια για να συμμετάσχει στην ίδρυση της εταιρείας Regeneron Pharmaceuticals.
Βασισμένη σε πολύ γερά ερευνητικά θεμέλια και έχοντας τη στήριξη του Roy Vangelos (του ελληνικής καταγωγής επί σειρά ετών διευθυντή της φαρμακευτικής εταιρείας Merck), ο οποίος παραμένει ακόμη στο διοικητικό συμβούλιο της εταιρείας, η Regeneron μεγαλούργησε: σήμερα διαθέτει έξι εγκεκριμένα από την αρμόδια αρχή καινοτόμα φάρμακα στην αγορά, ενώ η μετοχή της, που ξεκίνησε από τα περίπου 10 δολάρια, διακινείται γύρω στα 300 δολάρια (έχοντας υψηλό ρεκόρ που ξεπερνά τα 500 δολάρια).
Φυσικά, όσοι γνωρίζουν καλά το τοπίο της βιοτεχνολογίας και των νεοφυών επιχειρήσεων ξέρουν ότι για κάθε ιστορία επιτυχίας υπάρχουν άλλες δέκα με ατυχές τέλος. Είναι φυσικό: δεν είναι όλες οι ιδέες καλές, δεν έχουν όλες σωστό επιστημονικό υπόβαθρο και δεν έχουν όλες έναν Roy Vangelos να πείθει, διά της παρουσίας του και μόνο στο πλευρό των νέων, τους επενδυτές ότι θα άξιζε τον κόπο να ρισκάρουν τα χρήματά τους. Γιατί οι νεοφυείς επιχειρήσεις έχουν μεγάλο ρίσκο, για αυτόν τον λόγο όμως δημιουργούν και προσδοκίες αυξημένου κέρδους.
Τι μπορεί να κάνει λοιπόν στην εποχή της κρίσης ένας νέος έλληνας επιστήμονας ο οποίος έχει μια ιδέα που θεωρεί καλή, αλλά δεν έχει τη δυνατότητα να τη στηρίξει, να την πάει ένα βήμα πιο κάτω; Πριν από πέντε χρόνια οι ιθύνοντες της Eurobank, στο πλαίσιο της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης, δημιούργησαν μια θερμοκοιτίδα για νεοφυείς επιχειρήσεις, έναν χώρο όπου όχι μόνο θα φιλοξενούνταν αυτές οι επιχειρήσεις, αλλά θα υπήρχε και το κατάλληλο περιβάλλον για να αναπτυχθούν και να είναι σε θέση να «εκκολαφθούν», να βγουν στην αγορά με μεγάλες πιθανότητες να επιβιώσουν και να ανθήσουν. Διόλου τυχαία η θερμοκοιτίδα βαφτίστηκε egg, ονομασία που προκύπτει από τα αρχικά των λέξεων enter, grow, go (μπες, αναπτύξου, βγες) και η οποία σημαίνει «αβγό» στην αγγλική.
Καθώς τον Ιούνιο ξεκινά ο έκτος χρόνος λειτουργίας, το egg φαίνεται να έχει δώσει διαπιστευτήρια διαχρονικότητας και έχει γίνει παράδειγμα προς μίμηση. Μαζί με τον συνάδελφο Αλκη Γαλδαδά, αποδεχθήκαμε την πρόσκληση να επισκεφθούμε χωρίς καμία δέσμευση το egg. Γοητευθήκαμε από το συνεργατικό και δημιουργικό κλίμα και αναζητήσαμε το μυστικό της επιτυχίας του μιλώντας με σημερινούς φιλοξενουμένους του, με αποφοίτους και με εκείνους που φροντίζουν για την εύρυθμη λειτουργία του. Οπως θα διαπιστώσετε κι εσείς από την παρουσίαση ενδεικτικών ομάδων που ακολουθεί, αυτό που πραγματικά επωάζεται στο egg είναι η νέα, η βασισμένη στην επιστήμη και στο άξιο ανθρώπινο δυναμικό επιχειρηματική κουλτούρα της χώρας.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
