Ηθικόν ακμαιότατον

Το περίµενε πώς και πώς το ταξιδάκι στο νησί. Oταν αισθάνεσαι πως σε καταπίνουν οι υποχρεώσεις της καθημερινότητας, ακόμη και μια απόδραση τεσσάρων ημερών κάνει τη διαφορά, προβάλλει ως ανεκτίμητο δώρο. Συναντηθήκαμε αφού είχε επιστρέψει. «Πώς περάσατε;» τη ρώτησα. «Πάρα πολύ ωραία!» μου απάντησε, με όλα τα χρώματα της ευτυχίας στη φωνή της. «Μπράβο!». «Ναι, το κατευχαριστήθηκα! Αν εξαιρέσεις κάτι μικροατυχίες, όλα ήταν υπέροχα». «Δηλαδή, τι πάθατε;». «Τίποτα. Μικροπράγματα. Ανευ σημασίας».

Και άρχισε να μου εξιστορεί τα άνευ σημασίας: Τελευταία μέρα στη δουλειά, πήγε να κλείσει το παράθυρο του γραφείου της και το έφαγε στα μούτρα. Εγδαρε το μάγουλό της, έσκισε τα ούλα της έτσι όπως δαγκώθηκε κατά την πρόσκρουση, πρήστηκε έντονα στη δεξιά πλευρά του προσώπου της από το μάτι («ευτυχώς που δεν το έβγαλα») έως το πιγούνι. Ο γιατρός της έδωσε αλοιφές και παυσίπονα. Πονούσε πολύ, είχε γίνει τούμπανο, αλλά ήταν αποφασισμένη: Ακόμη και ως θηλυκή εκδοχή του Κουασιμόδου και του Ανθρώπου Ελέφαντα μαζί, το ταξίδι θα το έκανε!

Την εποµένη, ακόμη πιο πρησμένη και μελανιασμένη, επιβιβάστηκε στο πλοίο. Το οποίο πλοίο στα μισά του ταξιδιού ακινητοποιήθηκε. Τους ανακοίνωσαν πως κάτι έπαθαν οι μηχανές και πως δυστυχώς θα επέστρεφαν πίσω στο λιμάνι. Λίγο προτού φτάσουν, τους ανακοίνωσαν εκ νέου πως κατάφεραν να φτιάξουν τις μηχανές και πως τελικά δεν θα επιστρέψουν, θα ξαναβάλουν πορεία προς το νησί. Καλά τα νέα, όμως με τα μπρος-πίσω και τις καθυστερήσεις ένα ταξίδι τριών ωρών διήρκεσε οκτώ! Και την πονούσαν τα δαγκωμένα ούλα. Και την ενοχλούσε το πρήξιμο κάτω από το μάτι. «Σημασία έχει πως κάποια στιγμή φτάσαμε». Εφτασαν, τακτοποιήθηκαν στο σπίτι και βγήκαν βόλτα στο χωριό για τα απαραίτητα «καλώς ήλθατε», που αυτή τη φορά ήταν διανθισμένα με διάφορα «τι χάλια είναι αυτά!», «καλέ, τι έπαθες;», «τι έκανες στα μούτρα σου;», «πού τράκαρες;», «μήπως χτύπησες μπότοξ;». Δεν την ένοιαζε τίποτα. Ηταν στο νησί! Ευτυχισμένη! Λίγες ώρες μετά, ξάπλωνε για να απολαύσει τον πρώτο ξέγνοιαστο ύπνο των διακοπών της. Αφού προηγουμένως είχε φροντίσει τα τραύματά της.

Το πρωί ξύπνησε με μια περίεργη αίσθηση στο στόμα. Σαν να μασούσε ένα χαλίκι. Σηκώθηκε, το έφτυσε στη χούφτα της για να δει πως ήταν δόντι. Το μπροστινό δόντι της! Μια θήκη, για την ακρίβεια, που είχε ξεκολλήσει από τη βάση της. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Στο πρήξιμο είχε προστεθεί μια μαύρη τρύπα που έδινε στο, γοητευτικό κατά τα άλλα, χαμόγελό της διάσταση θρίλερ. Το μόνο που έλειπε για να μοιάζει με την κακιά μάγισσα του «Χάνσελ και Γκρέτελ» ήταν να βγάλει τρίχες στη μύτη και στα αφτιά. Ευτυχώς δεν έβγαλε. Βρήκε έναν γνωστό της οδοντίατρο που συμπτωματικά είχε πάει στο νησί για διακοπές, ο οποίος όμως ακριβώς επειδή είχε πάει για διακοπές δεν είχε τα εργαλεία του και δεν μπορούσε να κάνει κάτι. «Να δοκιμάσω να το κολλήσω προσωρινά με κόλλα;» τον ρώτησε. «Δεν συνηθίζεται», της απάντησε, «ίσως θα ήταν καλύτερα να αποφύγεις τα χαμόγελα αυτές τις ημέρες ώσπου να έρθεις στο ιατρείο στην Αθήνα να το φτιάξουμε».

Φύσει εξωστρεφής, δεν μπορούσε να μη χαμογελάει, οπότε δοκίμασε μια ισχυρή κόλλα που λένε πως κολλάει τα πάντα και δεν ξεκολλάει ποτέ. Η αλήθεια είναι πως το δόντι ξεκολλούσε, εκείνη όμως το ξανακολλούσε και έτσι, με την κόλλα στο χέρι, πέρασε όλο το τετραήμερο. «Που αν εξαιρέσεις το προβληματάκι με το δόντι, τους πόνους στο πρόσωπο και ένα γερό κρύωμα που άρπαξα τη δεύτερη μέρα, ήταν υπέροχο!». «Τι άλλο έπρεπε να σου συμβεί για να είναι απαίσιο;» ρώτησα, θεωρώντας πως η χαρά με την οποία μιλούσε για το βασανιστικό ταξίδι ήταν αποτέλεσμα κάποιου ελαφρού εγκεφαλικού που πιθανώς είχε πάθει μαζί με όλα τα άλλα.

«Ας είναι μόνο αυτές οι συμφορές μου!» απάντησε. Σκέφτηκα δύο πράγματα: Πως όλα τα στραβά συμβαίνουν όταν δεν πρέπει, αυτό είναι κανόνας. Κυρίως όμως σκέφτηκα πόσο σημαντικό είναι να μην αφήνεις τις αναποδιές να σε καταπίνουν, να τις προσπερνάς και να συνεχίζεις. Δεν είναι εύκολο. Oμως, ο άνθρωπος που βλέπει τα πράγματα θετικά, μόνο κερδισμένος μπορεί να είναι. Το γράφω για να το διαβάζω κι εγώ και να το θυμάμαι, κάθε φορά που τρώω το παράθυρο στα μούτρα και παραλύω από τον πόνο.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 6 Μαϊου 2018.