Η αθηναϊκή νύχτα της μεγάλης ανατροπής

Φωτογραφίες: Νίκος Κατσαρός

Πώς αποφασίζεις να παρακολουθήσεις την Ιστορία να εκτυλίσσεται; Πώς αντιδράς όταν η Ιστορία σε αφορά προσωπικά, αλλά δεν μπορείς να βρίσκεσαι όπου συμβαίνει; Και, τελικά, πώς το παίρνεις όταν η Ιστορία επιβεβαιώνει ξεκάθαρα κάποιους φόβους σου; Ηταν σαφές ότι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα γραφόταν Ιστορία τα ξημερώματα της περασμένης Τετάρτης. Εμενε μόνο να καθοριστεί η Ιστορία η ίδια.

Eδώ και μέρες είχε αποφασιστεί ότι η εκδήλωση παρακολούθησης των αμερικανικών εκλογών από τους Democrats Abroad Greece (την επίσημη οργάνωση των Δημοκρατικών) θα λάμβανε χώρα στην αίθουσα Ιλισσός του ξενοδοχείου Divani Caravel, από τις 9.30 το βράδυ της Τρίτης έως την ώρα που θα καθόριζαν η ροή των αποτελεσμάτων και η αντοχή των παρευρισκομένων. Ολα ήταν στη θέση τους. Τα μπαλόνια στην αίθουσα. Το μπαρ με φρουτ παντς, κρασί και ποτά. Ο μπουφές με μικρά μπέργκερ, τηγανητό κοτόπουλο, μεξικάνικη πίτσα με φασόλια, χοτ ντογκ αλλά και γύρο (!). Ο μικρότερος μπουφές με τα γλυκά. Ο πάγκος με τα Τ-shirts, τις κονκάρδες και λοιπά memorabilia. Η διακόσμηση με την αστερόεσσα. Οι τρεις οθόνες που έπαιζαν τα «liberal» αμερικανικά δίκτυα CNN και NBC.

Τα στρογγυλά τραπέζια είχαν στηθεί και οι παρευρισκόμενοι άρχισαν να καταφθάνουν στις 10 μ.μ. Δήλωναν την παρουσία τους στη ρεσεψιόν, από όπου παραλάμβαναν ένα ταμπελάκι με το όνομά τους και, ανάλογα με το φύλο τους, είτε τον χαρακτηρισμό «Νasty woman» (κακιά γυναίκα, όπως αποκάλεσε ο Τραμπ τη Χίλαρι μεσούντος του προεκλογικού αγώνα) είτε «Βad hombre» (κακός άνδρας, όπως αποκάλεσε ο Τραμπ τους μεξικανούς μετανάστες).

Ο Σκοτ, ένας ηλιοκαμένος σωματώδης άνδρας, που ήταν o host της βραδιάς και περιέγραφε τα τεκταινόμενα δίνοντας το μικρόφωνο σε πολλούς παρευρισκόμενους, είχε αναλάβει το καθήκον να γεμίσει τον χρόνο, καθώς ήταν γνωστό ότι τα πρώτα ενδεικτικά και αξιόπιστα αποτελέσματα δεν θα έφθαναν πριν από τις 2 τα ξημερώματα.

Οι εκδηλώσεις των Democrats Abroad, όπως εξήγησε η επικεφαλής της ελληνικής οργάνωσης Κάρεν Λι σε ένα διάλειμμα για τσιγάρο κάποια στιγμή, συνήθως αντανακλούν τα χαρακτηριστικά των Αμερικανών που ζουν σε κάθε χώρα. Η μικροκαμωμένη ξανθιά γυναίκα, που φορούσε ένα φαρδύ μπλουζάκι το οποίο είχε φιλοτεχνήσει ο (καλλιτέχνης των κόμικς) γιος της έφερε το παράδειγμα του Βελγίου, όπου οι περισσότεροι Αμερικανοί είναι λομπίστες, ή της Γερμανίας, όπου εργάζονται στα χρηματοοικονομικά και τη βιομηχανία. Στην Ελλάδα ήταν σε μεγάλο βαθμό Ελληνοαμερικανοί, αμερικανοί πρώην διπλωμάτες που έμειναν στη χώρα, φοιτητές αμερικανικών πανεπιστημίων, υπάλληλοι μη κυβερνητικών οργανώσεων που λόγω του Προσφυγικού βρίσκονταν εδώ, Αμερικανοί που είχαν παντρευτεί Ελληνες ή απλώς είχαν βρεθεί στην Ελλάδα για να περάσουν την τρίτη ηλικία τους. Οι γυναίκες είχαν μεγάλη και δυναμική παρουσία, ήταν πολλές, δαιμόνιες και παντού. Ηθελαν διακαώς να δουν τη Χίλαρι πρόεδρο, παρόλο που η ελληνική οργάνωση στο Συνέδριο των Δημοκρατικών είχε στηρίξει τον άλλο, πιο «αριστερό» υποψήφιο, τον Μπέρνι Σάντερς, για το χρίσμα του κόμματος.

Μία από αυτές, η μεσήλικη Νίκι, θυμόταν μια ιστορία από το 1996, όταν η Χίλαρι Κλίντον είχε επισκεφθεί την Ελλάδα και παρευρέθη σε κλειστή εκδήλωση του Κολεγίου Γουέλσλεϊ, από όπου είχαν και οι δύο αποφοιτήσει. Εκεί τής διηγήθηκε ένα ανέκδοτο που είχε ακούσει την ίδια ημέρα στο ελληνικό ραδιόφωνο: Ο Μπιλ και η Χίλαρι οδηγούν προς την πατρίδα τους, το Αρκανσο. Σταματούν σε ένα βενζινάδικο, η Χίλαρι παρατηρεί τον βενζινοπώλη και συνειδητοποιεί ότι είναι ένα παλιό φλερτ της. «Φαντάζεσαι να είχες παντρευτεί εκείνον και όχι εμένα;» τη ρωτάει ο Μπιλ, και η Χίλαρι απαντά: «Αν είχα παντρευτεί εκείνον, τότε αυτός θα ήταν πρόεδρος». Σύμφωνα με την αφήγηση, η ίδια η Χίλαρι ξεκαρδίστηκε ακούγοντας το ανέκδοτο.

Η φίλη της, Αν, μίλησε τότε για το «Pantsuit Nation», τη μυστική ομάδα γυναικών που «φορούν κοστούμια με παντελόνια» (όπως και η Χίλαρι) και το πώς απέκτησε ολοένα και περισσότερη ισχύ. Ακόμη περισσότερα αστεία ακολούθησαν για τα μαλλιά του Τραμπ, που συνεχώς κόνταιναν και έχαναν τις πορτοκαλί αποχρώσεις τους τις τελευταίες ημέρες, προκειμένου να υποστηρίξουν μια πιο «προεδρική» εικόνα. Ηταν ακόμη νωρίς και οι ελπίδες ήταν πολλές.

Οσο η ώρα προχωρούσε και τα νέα δεν ήταν ευχάριστα (μόνη χαρούμενη στιγμή το θερμό χειροκρότημα για τη σαρωτική νίκη της Χίλαρι στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης), η απογοήτευση, η κούραση και η νύστα ήταν εμφανείς στα πρόσωπα των παρευρισκομένων που πλέον είχαν ζεστό καφέ μπροστά τους και όχι κρασί. Η ώρα (Ελλάδος) είχε φτάσει 4 π.μ. και η κρίσιμη Πολιτεία της Φλόριντα είχε «πέσει», εκλέγοντας Τραμπ. Τα προγνωστικά του δημοσκόπου Νέιτ Σίλβερ στους «New York Times», το βαρόμετρο ανάμεσα στους «ψαγμένους» νεαρούς της βραδιάς που παρακολουθούσαν μπροστά στο ΜacΒook τους, είχαν γυρίσει υπέρ του Τραμπ.

Ο Σκοτ, πλέον ολοένα πιο συχνά, ζητούσε βοήθεια από το κοινό –αν κάποιος πάει προς τη Βούλα ή προς το Κολωνάκι ή προς την Κηφισιά και μπορεί να «συνδυαστεί» με κάποιον άλλον παρευρισκόμενο. Τα τραπέζια είχαν αραιώσει. Κάποιες νεαρές γυναίκες με μεταφεμινιστικά μπλουζάκια έκλαιγαν. Οσο ξημέρωνε γινόταν επίσης σαφές ότι η Χίλαρι δεν θα απευθυνόταν άμεσα στους Αμερικανούς (το έκανε το απόγευμα της Τετάρτης). Οι εκλογές ήταν ένα σοκ για τους Δημοκρατικούς στην Ελλάδα όσο ήταν για τους Δημοκρατικούς οπουδήποτε. Η Ιστορία είχε γραφτεί και συνεχίζει να γράφεται.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016