Πολυσυζητημένος,αμφιλεγόμενος,ταλαντούχος,προκλη- τικός, ιδιαίτερος, αντιγραφέας. Αυτοί είναι μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς που κατά καιρούς έχουν αποδοθεί στον Χριστόφορο Παπακαλιάτη.Τον νεαρό συγγραφέα και ηθοποιό που συγκεντρώνει
τους προβολείς της δημοσιότητας σε κάθε τηλεοπτικήκαι όχι μόνο- εμφάνισή του. Μια δημοσιότητα που του έχει κάνει τη ζωή δύσκολη, όπως εξομολογείται ο ίδιος, σε σημείο ώστε να κινδυνεύει από την υπερέκθεση.Εν όψει της νέας σειράς που θα προβληθεί
από το Μega την ερχόμενη σεζόν,τους «4», ο Χρ.Παπακαλιάτης δηλώνει ότι επιθυμεί να σκίσει,θεωρεί ότι το «Δυο μέρες μόνο» ατύχησε λόγω κακής τύχης και όχι μετρίου περιεχομένου,ενώ νιώθει πολύ νέος ακόμη για να τεθεί εκτός χώρου λόγω αποτυχίας.
– Εχετε αρκετό καιρό να ασχοληθείτε με την τηλεόραση.Σας ωφέλησε η αποχή;
«Στη δουλειά που κάνω και στην εποχή όπου ζω, νομίζω ότι μόνο οφέλη σού παρέχει η αποχή… Ηταν μια απαραίτητη έως και αναγκαστική αποχή, η οποία θέλω να πιστεύω ότι λειτούργησε θετικά και δημιουργικά».
– Πριν από την «αποχή» έχω την αίσθηση ότι υπήρξε μια υπερέκθεση από την πλευρά σας.Ηταν κάτι που κάνατε συνειδητά;
«Στην τηλεόραση όταν αυτό που κάνεις αφορά, τότε η υπερέκθεση είναι δεδομένη… Και όταν λέω “αφορά”, δεν μιλάω μόνο θετικά. Μιλάω και αρνητικά. Μαζί με το έργο που παρέχεις, ακολουθούν και μια σειρά ανεξέλεγκτες παράμετροι που είναι φύσει αδύνατον να τις κοντρολάρεις. Στην περίπτωσή μου ο χαρακτηρισμός “υπερέκθεση” είναι πολύ επιεικής από πλευράς σας… Ηταν κάτι πολύ παραπάνω, το οποίο με γονάτισε γιατί απλούστατα δεν μπορούσα να το ελέγξω… Η δύναμη της τηλεόρασης είναι τόση που έστω και λίγο κοντά της να βρίσκεσαι μπορεί να σε ισοπεδώσει… Πόσο μάλλον όταν είσαι μέσα σε αυτήν».
– Τελικά η δημοσιότητα σας έχει βλάψει;
«Ανάλογα. Υπάρχουν εποχές που με έχει ωφελήσει, άλλες πάλι μου έχει κάνει τη ζωή μου δύσκολη. Εχω όμως μεγαλώσει και εκπαιδευτεί να ζω με αυτήν και ως αποτέλεσμα αυτού γνωρίζω τις περισσότερες φορές πότε να παίρνω στα σοβαρά αυτό το παιχνίδι και πότε όχι… Γενικότερα όμως νομίζω ότι, όταν κάποιος στέκεται μόνο στη δημοσιότητα, τότε σύντομα θα χάσει… Είναι όλα θέμα προτεραιότητας και επιλογών… Πιστεύω όμως και επιμένω ότι όλα αυτά τα λέω βάσει της εποχής που διανύουμε… Πριν από λίγα χρόνια, θυμάμαι, τα μέσα προβολής ενός προσώπου ή μιας δουλειάς ήταν πολύ πιο συγκεκριμένα. Πλέον ζούμε σε μια εποχή όπου ο καθένας έχει το δικαίωμα και τον τρόπο να εκθέσει τον οποιονδήποτε… Υπάρχει γενικότερα μια “ταραχή” στο κομμάτι της επικοινωνίας».
-Παρ΄ όλο που πήγατε στρατό φαίνεται ότι η υπόθεση αυτή μάλλον δεν έχει κλείσει..
«Πέντε χρόνια μετά; Ναι ακόμα δεν έχει κλείσει η υπόθεση. Στο Εφετείο θα κλείσει».
-Πιστεύετε ότι όλα θα πάνε καλά; «Ναι, έτσι πιστεύω. Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι αδύνατον να θεωρεί ένας σοβαρός άνθρωπος ότι εγώ μια μέρα αποφάσισα να μπω στην διαδικασία της πλαστογραφίας. Θα ήμουν ηλίθιος να ρίσκαρα κάτι τέτοιο. Κακώς που δεν είχα την σύνεση και τη γνώση τότε στα 27 μου να ασχοληθώ με ένα θέμα που εντέλει με εξέθεσε τόσο πολύ. Ηταν λάθος μου… Πάμε παρακάτω όμως. Νομίζω ότι όταν έλθει η ώρα του Εφετείου, εκεί θα λυθούν όλα».
– Κατά καιρούς σάς κατηγορούν ότι τα δημιουργήματά σας αποπνέουν τον αέρα της αντιγραφής από σειρές, ταινίες, βιβλία απ΄ όπου έχετε επηρεαστεί.Τι απαντάτε;
«“Απ΄ όπου έχετε επηρεαστεί”, το είπατε κι εσείς. Και δέχομαι απόλυτα ότι είμαι όλα αυτά που ακούω, διαβάζω, βλέπω και ζω. Οταν γράφεις για συναισθήματα, καταστάσεις και σχέσεις, τότε η βάση και η αφετηρία είναι πάντα ίδιες… Ο τρόπος καταγραφής αλλάζει σε ένα χιλιοειπωμένο θέμα. Αλλο όμως “κλέβω” και άλλο “αντιγράφω”… Εγώ οτιδήποτε κλέψω θα το φιλτράρω μέσα από τα δικά μου μάτια και θα το μετουσιώσω σε κάτι προσωπικά δικό μου. Δέχομαι ότι η αφετηρία μιας δουλειάς μου μοιάζει με άλλες, όμως λίγο μετά στην πορεία όλο αυτό διαφοροποιείται και παίρνει μια τελείως προσωπική μορφή. Εξ ου και πιστεύω ότι πρέπει να κρίνουμε ένα έργο στην πορεία του και όχι στις μεμονωμένες στιγμές του. Είναι λίγο όπως συμβαίνει και με τα βασικά χρώματα σε μια παλέτα, που είναι ίδια. Ο κάθε καλλιτέχνης απλά τα συνδυάζει με τη δική του φαντασία και δίνει το δικό του στίγμα. Είναι πολύ εύκολο να κατηγορείς κάποιον ότι κλέβει. Να σας ρωτήσω όμως κάτι: από πότε το κλέψιμο στην τέχνη είναι παράπτωμα;».
– Το τωρινό σας δημιούργημα,το «4», από πού έχει επιρροές;
«Οι “4” είναι μια ιστορία για τέσσερις άνδρες που έχουν ένα κοινό, αυτό είναι ότι είναι αδέλφια. Παρακολουθούμε τις πορείες τους και τις ιστορίες τους με τις γυναίκες τους και φυσικά τη μητέρα τους που παίζει καταλυτικό ρόλο στη ζωή τους… Οπως εξάλλου και η κάθε μάνα στη ζωή του γιου της. Ολο αυτό, φυσικά, κάτω από την ομπρέλα μιας συγκεκριμένης πλοκής, την οποία όμως μου είναι δύσκολο να αποκαλύψω, δεδομένου ότι όλα αποκαλύπτονται στο φινάλε του πρώτου επεισοδίου. Είναι η πρώτη φορά που γράφω για τόσο πολλούς ήρωες μαζί και που όλοι είναι πρωταγωνιστές. Μερικές φορές είναι σαν να γράφω δύο και τρία σίριαλ παράλληλα».
– Στο καστ συνδυάζετε ηθοποιούς με θεατρική παιδεία, όπως ο Νίκος Κουρής,και ηθοποιούς δημοφιλείς στον χώρο του λεγόμενου λαϊφστάιλ,
όπως η Ζέτα Μακρυπούλια. Είναι η ανάγκη της τηλεθέασης που σας οδήγησε στον συγκεκριμένο συνδυασμό;
«Δεν κάνω ποτέ τέτοιου είδους συνδυασμούς, όχι γιατί είμαι ανώτερος ή ακομπλεξάριστος, αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι πάντα όταν ξεκινάω μια δουλειά είμαι συγκεντρωμένος στον στόχο και το ζητούμενο του σεναρίου που έχω φτιάξει. Είμαι τόσο πωρωμένος με αυτό που το μόνο που επιζητώ είναι να έχω ηθοποιούς που θα παίξουν σωστά αυτό που έχω γράψει, αλλά και που θα περάσω κι εγώ καλά μαζί τους… Οτιδήποτε εξυπηρετεί το σενάριο προκειμένου αυτό να έχει τη δύναμη που πρέπει, και να εξασφαλίσει την ποιότητα που επιζητώ εγώ ο ίδιος για μένα. Δέχομαι τις ταμπέλες στη ζωή, αλλά δεν τις δέχομαι όταν γράφω μια ιστορία…».
– Η γενιά σας πλέον περνάει μια μορφή κρίσης.Κάποιοι συνάδελφοί σας, όπως π.χ.ο Κ.Μαρκουλάκης και ο Γ. Πυρπασόπουλος, στράφηκαν στα τηλεπαιχνίδια, κάποιοι άλλοι εξαφανίστηκαν.Τι έφταιξε; Υπερεκτίμηση,λάθος επιλογές,«κάψιμο»;
«Μα ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω τις επιλογές μιας γενιάς όταν και εγώ ο ίδιος ανήκω σε αυτήν… Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι ότι, αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, θα δούμε ότι πάντα και σε όλες τις γενιές οι πορείες των ηθοποιών δεν ήταν ποτέ συγκεκριμένες και ίδιες. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να το κάνει σωστά, χωρίς να κοροϊδεύει. Τότε αυτομάτως αυτό είναι τίμιο. Ούτε κάψιμο, ούτε λάθος επιλογή, ούτε υπερεκτίμηση. Στον πειραματισμό όλοι έχουμε δικαίωμα, αλλιώς θα ήμασταν πολύ βαρετοί. Οσον αφορά τα ονόματα των συναδέλφων που χρησιμοποιήσατε, πρέπει να σας πω ότι και οι δύο παραμένουν δεκαεπτά χρόνια στον χώρο ακριβώς γιατί έχουν κάνει σωστές επιλογές και έχουν αποδείξει πόσο καλοί ηθοποιοί είναι και στο θέατρο και στην τηλεόραση και με οτιδήποτε άλλο καταπιαστούν…».
– Η τελευταία δουλειά σας δεν γνώρισε την αποδοχή των παλαιοτέρων. Τι έφταιξε;
«Δουλεύω από 16 χρόνων ως ηθο ποιός και από τα 24 μου φτιάχνω τις δικές μου δουλειές. Εχω κάνει πέντε τηλεοπτικές δουλειές σε δικό μου σενάριο, εκ των οποίων η τελευταία δεν γνώρισε την αναμενόμενη “εμπορική” επιτυχία… Νομοτελειακά και μόνο εσείς δεν πιστεύετε ότι έχω το δικαίωμα να μην πάω καλά σε μία δουλειά; Γιατί πρέπει να απολογηθώ γι΄ αυτό; Το τι μπορεί να έφταιξε που το “Δυο μέρες μόνο” δεν πήγε καλά θα γέμιζε με άνεση δέκα σελίδες υποθέσεων και εικασιών… Δεν είναι όμως λίγο μάταιο όλο αυτό; Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι το “Δυο μέρες μόνο” ήταν μια εξαιρετικά καλλιτεχνική δουλειά, που όμως ήταν άτυχη. Με τόσες διακοπές και αναβολές ήταν καταδικασμένη».
– Δηλαδή αν είχε καλύτερο προγραμματισμό θα είχε και καλύτερη τύχη;
«Μα δεν ήταν θέμα προγραμματισμού καναλιού, ήταν φύσει αδύνατον η σειρά αυτή να έχει μια συνέπεια, καθώς ήταν τόσα πολλά τα ατυχήματα, οι απώλειες και τα νοσοκομεία που όσο και να το πολεμούσαμε, πρακτικά δεν προλαβαίναμε. Ετσι γίνονταν αλλαγές, καταστρεπτικές όχι για το αποτέλεσμα αλλά για την αποδοχή του τηλεθεατή».
– Εχετε σκεφτεί ωστόσο ότι μια ενδεχόμενη αποτυχία μπορεί να σας θέσει εκτός χώρου; Πώς νιώθετε; Φοβάστε;
«Οι αποτυχίες δεν σε θέτουν εκτός χώρου… Φυσικά και έχω άγχος και ανασφάλεια για το αν θ΄ αρέσει αυτό που κάνω. Φυσικά και θέλω να σκίσει και αυτός είναι ένας από τους στόχους μου. Και φυσικά θα πληγωθώ αν δεν πάει καλά. Θα ήταν όμως αφελές από μέρους μου να πίστευα ότι σε περίπτωση που δεν πάει καλά μια δουλειά θα μείνω εκτός χώρου. Ο χώρος δεν σ΄ αφήνει. Τον αφήνεις. Και νομίζω ότι είμαι πολύ νέος ακόμη για να σκεφτώ κάτι τέτοιο…».
– Ζούμε ημέρες Εurovision με ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση από την πλευρά του τηλεοπτικού κοινού.Τι είναι αυτό που εξιτάρει τον κόσμο;
« Δεν θα έλεγα ότι είμαι φαν της Γιουροβίζιον, ούτε ποτέ υπήρξα… Καταλαβαίνω απόλυτα όμως τον κόσμο που θέλει να βλέπει μεγάλα σόου και διαγωνισμούς. Πάντα συνέβαινε αυτό σε όλες τις εποχές και πάντα θα συμβαίνει. Και εγώ έχω πάει σε σπίτι με μεγάλη παρέα, έχω παρακολουθήσει τελικό και είχε την πλάκα του. Ωστόσο πάντα λίγο μετά βαριόμουν. Ισως επειδή έχει όλο αυτό το κιτς, που πόσο να το αντέξεις… Δεν είμαι όμως από αυτούς που θα αποστραφούν ή θα κατακρίνουν τον συγκεκριμένο θεσμό… Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει τόσα χρόνια…».
– Κύριε Παπακαλιάτη,λένε ότι είστε συγκεντρωτικός στη δουλειά σας. Αληθεύει;
«Απόλυτα. Από φύση και από θέση… Μικρότερος είχα τύψεις γι΄ αυτό, μεγαλώνοντας ανακάλυψα ότι μόνο έτσι γίνεται αυτό που πραγματικά θες… Εξάλλου μην ξεχνάτε… στην Ελλάδα ζούμε. Κοιτάτε τι γίνεται γύρω σας».
– Εκτός από αυτό,τι άλλο θεωρείτε απαραίτητο συστατικό σε μια τηλεοπτική σειρά για να πετύχει;
«Είναι σαν να μαγειρεύεις ένα φαγητό. Δεν θέλει μόνο ένα συστατικό. Συνδυασμούς σωστούς θέλει απ΄ όλα τα συστατικά που προφανώς είναι απαραίτητα. Οταν το ένα συμπληρώνει το άλλο, τότε μόνο έχεις το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Φυσικά και το σενάριο είναι η βάση, όμως αν δεν έχεις καλούς ηθοποιούς με χημεία να το στηρίξουν, τι γίνεται; Ή αν δεν υπάρχει ένας σωστός σκηνοθέτης και ένα αφηγηματικό μοντάζ τότε πώς το χτίζεις όλο αυτό; Ή πώς το φωτίζεις το έργο σου χωρίς έναν καλό διευθυντή φωτογραφίας; Βλέπετε τι σας λέω… Είναι σαν μια αλυσίδα με χίλιους κρίκους. Ενας άμα λείπει, τότε κάτι πάει στραβά».
– Δεδομένου ότι η τηλεθέαση είναι βασικό κριτήριο για την επιβίωση μιας σειράς, έχετε κάνει υποχωρήσεις ως προς τα στάνταρ σας για να μη ρισκάρετε τα νούμερα;
«Υποχωρήσεις όσον αφορά την ποιότητα και το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, ποτέ. Εξ ου και παραμένω σε ένα κανάλι που μου παρέχει αυτή τη δυνατότητα, δίνοντάς μου όλα όσα απαιτούνται προκειμένου να φτιάξουμε ένα αποτέλεσμα χωρίς εκπτώσεις. Εξάλλου τα νούμερα δεν νομίζω ότι έρχονται απαραιτήτως όταν κάνεις υποχωρήσεις. Οι “εκπτώσεις” είναι άποψη και στάση ζωής που εγώ μέχρι στιγμής δεν έχω υιοθετήσει και ελπίζω να συνεχίσω με αυτή τη στάση. Και το λέω αυτό γιατί στη δουλειά μας οι “εκπτώσεις” είναι σαν ένας βάλτος στον οποίο εύκολα οποιοσδήποτε μπορεί να πέσει χωρίς να το αντιληφθεί…».
– Εχετε εχθρούς στη δουλειά σας; «Ετσι λένε… Στην περίπτωσή μου όμως είμαι τόσο πολύ απασχολημένος με αυτό που κάνω ώστε δεν έχω ούτε τον χρόνο ούτε την ενέργεια να κάτσω να ασχοληθώ με το αν έχω εχθρούς ή όχι… Αν έχω όμως είναι κρίμα γιατί δεν τους έχω πάρει χαμπάρι…».
– Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα σας;
«Η εποχή που έγραφα το “Δυο μέρες μόνο”, όταν οι πιέσεις ήταν αφόρητες, χωρίς όμως να υπάρχει η αναμενόμενη ανταπόκριση… Ηταν μια πολύ επώδυνη εποχή και μια δουλειά που, ενώ είχε πολλά εξαιρετικά στοιχεία, συνοδεύτηκε από νοσοκομεία, αναβολές, ακυρώσεις, λάθος χειρισμούς και εν τέλει αδιέξοδα. Αν την παρακολουθήσεις όμως σε DVD αυτή τη σειρά, αμέσως βλέπεις πόσα καλά πράγματα είχε…».
– Ο μεγαλύτερος φόβος σας; «Τη στιγμή της απογείωσης του αεροπλάνου. Τρέμω. Παρ΄ όλα αυτά όμως συνεχίζω να ταξιδεύω…».
– Ποιο είναι το μεγαλύτερο στήριγμά σας;
«Οι δύο κολλητοί μου και ό,τι γράφω».
– Σε τι δεν μπορείτε ν΄ αντισταθείτε; «Στο τσιγάρο, στη σαχλαμάρα, στο σεξ και στο χιούμορ…».
– Εχετε αγωνία; Νιώθετε ότι όλοι περιμένουν πολλά από σας;
«Ναι, έχω. Και νιώθω ότι έχω οδηγήσει εγώ ο ίδιος τα πράγματα έτσι ώστε όλοι να περιμένουν από μένα πολλές φορές πράγματα που δεν είμαι ικανός να παρέχω. Είναι δικό μου λάθος αυτό και την ευθύνη την έχω μόνο εγώ… Οι άνθρωποι περιμένουν από σένα όταν εσύ ο ίδιος τούς έχει συνηθίσει έτσι… Αυτό ισχύει και στη δουλειά αλλά και στη ζωή και είναι κάτι που μεγαλώνοντας ίσως καταφέρω να το αλλάξω… Αν πάλι όχι… Δεν πειράζει… Ορεξη να υπάρχει και όλα τ΄ άλλα έρχονται… Μην τρελαθούμε κιόλας».
